Δώστε τους εσείς ναφάνε!…

Υπάρχουν στην εποχή μας πολλές ανέσεις και πολύ ανία. Πολλοί γιατροί και φάρμακα και πολλοί άρρωστοι και αρρώστιες. Πολυάνθρωπες κοινωνίες και μεγάλη μοναξιά. Πολλή γνώση και μεγάλη ασυνεννοησία. Πολλές θρησκείες και πολύς αμοραλισμός. Πολυνομία και υπερβάλλουσα αδικία. Άρχοντες και όργανα της τάξης και του νόμου και πολλή αταξία και εγκλήματα… Τα ίδια, πάνω κάτω, συνέβαιναν και στην εποχή του Χριστού. Και χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της εποχής ήταν ο Ηρώδης. Ο οποίος ανακάλυψε ότι δεν έφταιγαν τα εγκλήματά του αλλά το στόμα της αλήθειας, που ήταν ο Πρόδρομος. Του οποίου, για να φιμώσει την αδυσώπητη γλώσσα, βρήκε σκόπιμο να του κόψει το κεφάλι. Το γεγονός αυτό ήταν ρομφαία, που διαπέρασε την καρδιά του Χριστού. Που ένιωσε την ανάγκη να απομακρυνθεί από την κοινωνία της κακουργίας και να αναζητήσει το βάλσαμο στης ερημιάς την ηρεμία. Όμως…το ίδιο ένιωσαν και χιλιάδες λαού. Κι ενώ ο Χριστός με τους μαθητές του διέπλευσαν τη λίμνη Γενησαρέτ μ’ ένα πλοιάριο, ο λαός τον ακολούθησε πεζοπορώντας. Κι έτσι, ενώ εκείνος θέλησε να απομακρυνθεί από την κοινωνία, οι άνθρωποι τον ακολούθησαν. Επειδή ακριβώς ένιωθαν ότι μόνο Εκείνος μπορούσε και ήθελε να τους προσφέρει όλα όσα οι ειδικοί και η αρμόδιοι δεν ήθελαν να τους προσφέρουν. Το θέαμα του λαού, που από παντού συνέρρευσε, συγκίνησε το Χριστό. Ο οποίος «δών, πολύν όχλον εσπλαχνίσθη επ’ αυτούς» (Μτθ: ιδ: 14). Και βέβαια η ευσπλαχνία του δεν ήταν ένας άκαρπος συναισθηματισμός, αλλά μια πολύπλευρη προσφορά: Αφού, όχι μόνο τους θεράπευσε απ’ τις διάφορες αρρώστιες, αλλά απελευθέρωσε-με τη διδαχή του- και τις ψυχές τους απ’ τα πολύμορφα δεσμά, που τους είχαν χαλκεύσει οι θρησκευτικές στρεβλώσεις και οι νομικές αβελτηρίες. Τόση δε ήταν η γοητεία, που ασκούσε πάνω τους, αλλά και η πνευματική απελευθέρωση, που τους πρόσφερε, ώστε, όσο κι αν περνούσε η ώρα, όχι μόνο δεν κουράζονταν, αλλά ολοένα και περισσότερο ξεκουράζονταν και γαλήνευαν. Αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και πήρε να σκοτεινιάζει. Έτσι, που οι μαθητές κυριεύτηκαν από αγωνία. Και αναγκάστηκαν να διακόψουν το Χριστό απ’ την μυσταγωγία της διδαχής του. Και να του επιστήσουν την προσοχή σχετικά με την περασμένη ώρα, την ερημιά του τόπου και το πρόβλημα διατροφής για τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Συνιστώντας του να σταματήσει τη διδαχή, ώστε να μπορέσουν να πάνε στα γύρω χωριά και ν’ αγοράσουν τροφές… -Δεν χρειάζεται να πάνε πουθενά, τους είπε ο Χριστός, εσείς θα τους δώσετε να φάνε! -Μα εμείς δεν έχουμε, παρά πέντε ψωμιά και δυο ψάρια! αποκρίθηκαν απορημένοι εκείνοι. -Φέρτε τα εδώ! τους πρόσταξε. Και παράλληλα πρόσταξε το λαό να καθίσει κάτω στα χορτάρια. Πήρε, λοιπόν, τα ψωμιά και τα ψάρια. Προσευχήθηκε. Τα ευλόγησε. Τα κομμάτιασε και τα ’δωσε στους μαθητές να τα μοιράσουν στο λαό. Που, όπως λέει το Ευαγγέλιο, ήταν περίπου πέντε χιλιάδες, χωρίς τα γυναικόπαιδα. Και οι άνθρωποι αυτοί δεν πήραν απλά και μόνο μια μπουκιά, για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Έφαγαν και χόρτασαν όλοι τους. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Κάποιοι ερμηνευτές βλέπουν-ευλόγως, κατά τη γνώμη μου- στο θαύμα αυτό έναν υπέροχο συμβολισμό σχετικά με την επίλυση του κοινωνικού προβλήματος: Το γεγονός-λένε- ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και εκατομμύρια πεθαίνουν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες δεν οφείλεται στην έλλειψη υλικών αγαθών. Αλλά στο ότι τα υλικά αγαθά κατανέμονται άνισα και άδικα. Γιατί υλικά αγαθά υπάρχουν και περισσεύουν. Αλλά το του παγκόσμιου πλούτου-όπως λένε οι στατιστικές – το καρπώνεται το 20% των ανθρώπων. Και αντίστροφα το 80% των ανθρώπων φυτοζωεί και πεθαίνει με το 20% των υλικών αγαθών… Και ποιοι φταίνε για την άνιση και άδικη κατανομή; Μήπως οι άρχοντές και οι νομοθέτες και οι οικονομολόγοι; Όλων αυτών έργο είναι η ανισότητα και η αδικία. Άδικα κυβερνούν, άδικα νομοθετούν και επιδίωξή τους είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αδικία. Παρά τα όσα μας κανοναρχούν για, δήθεν, κράτος δικαίου και απονομή δικαιοσύνης. «Και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια». Εκεί στην ερημιά, που βρέθηκε ο Χριστός με το πλήθος του λαού, δεν αποτάθηκε στους άρχοντες του κόσμου τούτου ούτε στους νομοθέτες και οικονομολόγους. Αποτάθηκε στους μαθητές του: «Εσείς -τους είπε-θα τους δώσετε να φάνε»! Και αυτό επαναλαμβάνει και στους χριστιανούς όλων των εποχών: Μην κλείνετε -μας λέει-τ’ αυτιά σας και τα μάτια σας και το στόμα σας μπροστά στο όργιο της αδικίας και της απανθρωπιάς. Χριστιανισμός δεν είναι «το άνηθο και το κύμινο» της οποιασδήποτε τυπολατρείας και θρησκευτικής φλυαρίας, που θυμίζει τους φαρισαίους. Χριστιανισμός είναι ν’ ασχοληθείτε με «τα βαρύτερα του νόμου». Με τα μεγάλα, δηλαδή και σοβαρά προβλήματα, που υπάρχουν και περισσεύουν γύρω σας. Γιατί τώρα ταμπουρωμένοι πίσω απ’ την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό σας, νομίζετε ότι θα σωθείτε από το θάνατο με τα πολλά υλικά αγαθά. Και μοιάζετε με τις βαλσαμωμένες μούμιες. Νομίζετε ότι κάποιοι είστε και ότι κάτι έχετε. Νομίζετε ότι ζείτε, ενώ μπορεί να είστε κιόλας πεθαμένοι. Άταφα πτώματα. Παλέψτε για τη δικαιοσύνη. Και να είστε σίγουροι ότι όχι μόνο θα χορτάσετε όλους τους ανθρώπους, αλλά θα έχετε και περισσεύματα. Περισσεύματα, που θα σας οδηγήσουν πέρα απ’ τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων και στην πιο μεγάλη επανάσταση. Που είναι η επανάσταση απέναντι στον αιώνιο θάνατο. Δηλαδή η Ανάσταση!