Την καλή νομιμότητα για τους Εβραίους την αντιπροσώπευαν οι δέκα εντολές. Ενώ την κακή οι χιλιάδες διατάξεις («εντάλματα ανθρώπων» τις έλεγε ο Χριστός), που επινόησε το πολιτικοθρησκευτικό κατεστημένο, για να χειραγωγούν το λαό και να εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους.
Γεγονός που ισχύει και για τους άρχοντες όλων των τόπων και των εποχών. Αφού, και μετά Χριστόν, απέναντι στον ευαγγελικό νόμο της ανθρωπιάς, αντιπαρατάχθηκε το αντευαγγέλιο της απανθρωπιάς. Που περιλαμβάνει τους νόμους που έκανε, σύμφωνα με τα συμφέροντα τους και τα καταχθόνια σχέδιά τους, η άρχουσα αναρχία.
Έτσι ώστε ο νόμος, να γίνεται το μακρύ χέρι, που κλέβει τον ίδρώτα του λαού, για να εκτρέφει και να πλουτίζει το γαλαζοαίματο τεμπελχανείο του κατεστημένου. Ή που χτίζει βαστίλλες και Γκουαντανάμο, για να φυλακίζεται και εξευτελίζεται η αξιοπρέπεια των λαών και των πολιτών. Ή που στήνει καρμανιόλες, για να καρατομείται η ελευθερία και η δικαιοσύνη.
Και το χειρότερο είναι πως το προκρούστειο και αλλοπρόσαλλο αυτό συνοθύλευμα αδικίας ταυτίζεται με την ιερή έννοια της Δικαιοσύνης, που είναι το ύψιστο κοινωνικό αγαθό. Και λειτουργεί έτσι ώστε, όχι μόνο να εξαθλιώνονται οι ασθενέστερες τάξεις, αλλά και να κινδυνεύουν να γίνουν, γι’ αυτές τα «έσχατα πολύ χείρονα» των πρώτων.
Γιατί η νομιμότητα του είδους αυτού, ενώ δίνει το δικαίωμα της αρπαγής και της καταπίεσης σε βάρος του λαού, από το άλλο μέρος πατάσσει με αμείλικτη σκληρότητα κάθε προσπάθεια αντίστασης του λαού στις μεθοδεύσεις της αδικίας.
Ιδιαίτερα μάλιστα, όταν, συχνά, τους κακούς νόμους καλούνται να τους εφαρμόσουν ακόμη χειρότεροι άνθρωποι: Μισόκαλοι, δηλαδή, που επικαλούνται όλους τους νόμους και τους προφήτες, προκειμένου να καταστρατηγήσουν το καλό. Συμπλεγματικοί που μόνο μπροστά στη συντριβή των άλλων μπορούν να νιώθουν άνετοι και ανώτεροι…
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες ο άνθρωπος του λαού, που λεηλατείται και καταληστεύεται, εν ονόματι του νόμου, δεν μπορεί ποτέ και πουθενά να βρει το δίκιο του. Κι αν υποτεθεί ότι τολμήσει να πει την αλήθεια, η φαρέτρα της άδικης νομιμότητας διαθέτει πάμπολλα δηλητηριώδη βέλη, για να του κάμουν το βίο αβίωτο…
Ανατομία της ανθρώπινης αυτής τραγωδίας μας προσφέρει η αριστουργηματική ευαγγελική περικοπή, που αναφέρεται στη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη) γυναίκα (Λουκά: ΙΓ, 10-17):
Κάποιο Σάββατο σε κάποια εβραϊκή συναγωγή ο Χριστός, λέει το Ευαγγέλιο, θεράπευσε μια γυναίκα. Και ο αρχισυνάγωγος, ως εκπρόσωπος της νομιμοφροσύνης, καταδίκασε την πράξη αυτή. Γιατί, κατά τη γνώμη του, ο Χριστός και όσοι θεραπεύονταν το Σάββατο ενεργούσαν παράνομα:
«Δεν σας φτάνουν, είπε, οι έξι μέρες της βδομάδας για τις θεραπείες; Είναι ανάγκη να καταπατείτε και την αργία του Σαββάτου»!
Και μπαίνει το ερώτημα: Εμείς πώς θα αντιδρούσαμε απέναντι στη συμπεριφορά αυτή του αρχισυνάγωγου; Ή μάλλον τι κάνουμε εδώ και τώρα, μπροστά στις ανάλογες συμπεριφορές κάποιων ανάγωγων αρχισυνάγωγων;
Τι κάνουμε; Χειροκροτούμε αυτούς που σφυρηλατούν τις χειροπέδες του λαού. Ή στην καλύτερη περίπτωση, σιωπούμε. Γιατί σκεφτόμαστε πως, όσοι τόλμησαν να αντισταθούν στη μαφία του κατεστημένου, δεν είχαν καλά ξεμπερδέματα. Με πρώτο βέβαια και καλύτερο το Χριστό. Και το στρουθοκαμηλισμό μας αυτό δε διστάζομε να τον ντύνουμε με τον τρίβωνα της χριστιανικής (τάχα) φρονιμάδας:
-«Εμείς, λέμε, κοιτάμε την ψυχούλα μας. Και τα υπόλοιπα τ’ αφήνουμε στο Θεό»!…
Ενώ στην πραγματικότητα δεν κοιτάμε, παρά μόνο την τσεπούλα μας και γενικότερα τη βολεψούλα μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας το Θεό και την ψυχή μας…
Τι έκαμε ο Χριστός;
Δεν περιορίστηκε μόνο να θεραπεύσει τη γυναίκα. Θέλησε ακόμη πιο πέρα να θεραπεύσει και τη συγκύπτουσα (=καμπουριασμένη), απ’ τις διαστροφές κάποιων θεσμών, κοινωνία, που την κρατούν δέσμια και δεν την αφήνουν ποτέ να σηκώσει κεφάλι:
«Υποκριτή, είπε στον αρχισυνάγωγο, ενοχλήθηκες, επειδή το Σάββατο θεραπεύτηκε μια γυναίκα του λαού, που υπέφερε 18 χρόνια! Κι όμως εσύ πηγαίνεις το Σάββατο το βόδι σου και το γάιδαρό σου και τα ποτίζεις»!
Που σημαίνει ότι τα ζωντανά του αρχισυνάγωγου ήταν υπεράνω της νομιμότητας και ασφαλώς πολύ ανώτερα από μια γυναίκα του λαού. Και, συνεπώς, το πότισμά τους το Σάββατο ήταν νόμιμο και δίκαιο. Ενώ η θεραπεία της γυναίκας, που υπέφερε απ’ την χρόνια βασανιστική αρρώστια της ήταν άδικη και παράνομη. Γεγονός που αποκαλύπτει το μέγεθος της διαστροφής και υποκρισίας του! …
Όπως, καλή ώρα, κάποιοι εντιμότατοι πολιτικοί χαλκεύουν σε βάρος του λαού νόμους σκληρούς και απάνθρωπους, ενώ για τους εαυτούς τους και τα λαμόγια τους εξασφαλίζουν την ασυλία και την ανευθυνότητα….
Ενώ για το Χριστό απόλυτη προτεραιότητα έναντι οποιασδήποτε νομικής διάταξης έχει ο άνθρωπος. Και ιδιαίτερα ο άνθρωπος της ανάγκης.. Και συνεπώς ο, τι γίνεται για το καλό του ανθρώπου και ιδιαίτερα του πάσχοντος ανθρώπου, είναι, σε κάθε περίπτωση νόμιμο.
Ενώ το κακό, που γίνεται σε βάρος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ποτέ νόμιμο. Οποτεδήποτε κι απ’ οποιονδήποτε κι αν γίνεται. Με πρόφαση την οποιαδήποτε κοσμική ή θρησκευτική νομιμότητα.
Γιατί, όπως λέει ο Χριστός, σε άλλη περίπτωση, «δεν έγινε ο άνθρωπος για το Σάββατο αλλά το Σάββατο για τον άνθρωπο». Δηλαδή, δεν έγινε ο άνθρωπος για τους νόμους, αλλά οι νόμοι για τον άνθρωπο.
Βέβαια το τι έπαθε ο Χριστός, που έλεγε και έκανε τέτοιες «παρανομίες», είναι γνωστό…
Πράγμα, άλλωστε, που συμβαίνει και με όλους εκείνους, που τολμούν να τα βάζουν με τα βόδια και τα γαϊδούρια των πάσης φύσεως ανάγωγων αρχισυνάγωγων….
ΥΠΕΡΒΑΣΗ 