Όλοι θέλουν να αλλάξει η σημερινή κοινωνία!
Aλλά κανείς δεν λέει τίποτε για την κοινωνία, που θέλει να την αντικαταστήσει.
Kι ούτε για τον τρόπο, που μπορεί να γίνει αυτή η αλλαγή…
Για τους χριστιανούς όμως και ιδιαίτερα για μας τους ορθοδόξους είναι δεδομένα και η κοινωνία και ο τρόπος για την πραγματοποίησή της.
1) ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ:
Για τους Ορθοδόξους δεν υπάρχουν άσχετες με την πίστη τους πράξεις.
Κατά συνέπεια κάθε τους δράση πρέπει να είναι Χριστοκεντρική και η κοινωνία τους επίσης Χριστοκεντρική.
Χριστοκεντρική κοινωνία οραματιζόταν και ο Πατροκοσμάς.
Μια τέτοια κοινωνία πρέπει να γίνει και η πατρίδα μας μαζί με όλες τις πατρίδες του κόσμου. Αφού, όπως τόνιζε ο Πατροκοσμάς η πραγματική πατρίδα μας είναι η Βασιλεία των Ουρανών.
Που πρέπει να είναι και το κοινωνικό όραμα όλων των ανθρώπων, επί της γης!
Αυτό το όραμα δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο.
Υπήρχε στις πρώτες κοινωνίες των Χριστιανών. Υπήρχε και υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) σε όλες τις ορθόδοξες οικογένειες του κόσμου. Υπήρχε και υπάρχει (σε μικρότερο βαθμό) σε όλα τα ορθόδοξα χωριά του κόσμου. Και φυσικά υπήρχε και υπάρχει ( σε μικρότερο βαθμό) σε όλα τα ορθόδοξα μοναστήρια του κόσμου.
Επομένως η κοινωνία, που οραματιζόμαστε, δεν είναι μια κοινωνία, που υπάρχει μόνο στο μυαλό μας.
Ούτε, εξάλλου, είναι μια πλούσια κοινωνία, αλλά, απλά και μόνο, μια κοινωνία αγάπης.
Και σε καμιά περίπτωση μια κοινωνία όπου το ψωμί μας θα βγαίνει άνετα και χωρίς κόπο. Ή μια κοινωνία από την οποία θα λείπει ο πόνος.
Τα γράφω αυτά γιατί πολλοί θεωρούν ιδανική κοινωνία μια κοινωνία καλοπερασάκηδων.
Αλλά οι κοινωνίες των καλοπερασάκηδων, εκτός του ότι είναι άπιαστα όνειρα, δεν έχουν και καμία σχέση με το χριστιανικό ήθος.
Για τον Χριστιανό όμορφος είναι ο δύσκολος δρόμος.
Ο Χριστιανός αρκείται στα απαραίτητα. Βγάζει το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Ξέρει πως ο πόνος και ο θάνατος είναι μέρος της ζωής του.
Και ο σκοπός του δεν είναι η απόκτηση του υλικού πλούτου, αλλά η απόκτηση των αρετών.
Με το διαβατήριο των οποίων, μετά το θάνατό του, θα περάσει στην αιώνια ζωή.
2) ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΕΜΑΛ!
Σε ένα υπέροχο τραγούδι του Χατζηδάκι ο ποιητής Γκάτσος με τους στίχους του καληνυχτίζει τον Κεμάλ.
Λέγοντας του πως αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ και πάντα θα προχωρά με φωτιά και με μαχαίρι.
Είναι γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται άρρωστοι μέσα σε ένα άρρωστο σύμπαν.
Κάθε λάθος μας έχει επιπτώσεις και σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και κάθε καλοσύνη μας έχει επιπτώσεις και σε μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Που σημαίνει ότι η Εκκλησία είναι μεγάλο νοσοκομείο για τον κάθε άνθρωπο, αλλά και για ολόκληρο το σύμπαν.
Κατά συνέπεια ο Γκάτσος έχει δίκιο, όταν λέει ότι ο άρρωστος κόσμος προχωρά μόνο με φωτιά και με μαχαίρι.
Αλλά έχει άδικο, όταν λέει ότι ο κόσμος δεν αλλάζει.
Αν θέλουμε, μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο. Αρκεί να ζήσουμε μέσα στην Εκκλησία.
Γιατί άλλος τρόπος αλλαγής του κόσμου δεν υπάρχει.
3) ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ…. ΗΘΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!
Το σημερινό πρόβλημα της πατρίδας μας, για παράδειγμα, δεν είναι τα χρήματα.
Όσο και αν ακούγεται παράξενο, η αλήθεια είναι ότι λεφτά υπάρχουν.
Ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας φτάνει και περισσεύει. Οι Γερμανικές αποζημιώσεις, που, περιέργως, δεν διεκδικεί η Ελλάδα, φτάνουν και περισσεύουν….
Αυτά το δύο παραδείγματα-και πάμπολλα άλλα- δείχνουν ότι το πρόβλημά μας είναι οι πολιτικοί μας:
Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στην ζωή τους και που κολυμπούν μέσα στο χρήμα, δεν είναι δυνατόν, παρά να καταστρέφουν τους Έλληνες. Τόσο περισσότερο, όσο περισσότερο ισχυρίζονται ότι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα!
Οι πιο κουτοί άνθρωποι στον κόσμο είναι οι αλαζόνες.
Και, στην προκειμένη περίπτωση, κινδυνεύουμε από την μωραλαζονεία των πολιτικών μας.
Η απάντηση σε αυτήν την πραγματικότητα είναι η δημιουργία Ρωμαίικων παρατάξεων και στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Άξιοι και ανάξιοι Ρωμιοί ας κάνουμε μια τέτοια προσπάθεια.
Κίνητρο μας ας είναι η αγάπη μας για τον Χριστό και την Ελλάδα!
Χρήστος Δημάρης
ΥΠΕΡΒΑΣΗ 
Posted by emsmyrnakis on 21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 1:41 μμ
ΜΟΝΟ ΑΝ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΤΕΤΟΙΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΝΔΡΕΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΥΜΒΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΑΠΑ ΗΛΙΑ ΜΟΥ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΝ ΛΟΓΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑ ΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ «Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε …τηλέφωνο;(!)»
(Νικόλαος Πλαστήρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό….) ΝΑ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΔΕΛΦΟΙ !! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΠΟΛΛΑ !!!!!
Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! «Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο», είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ – πιστός φίλος του – αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα «Πλαστήρας» όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.
Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση – κι έμενε σ’ ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ’ αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».
Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».
Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»
Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.
Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
– Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
– Μα θα προσβληθεί.
– Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!
Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».
Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ – γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά – ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 9:48 πμ
Μανώλη
Τα αναφερόμενα στον αείμνηστο Πλαστήρα είναι παρά πολύ ενδιαφέροντα και επίκαιρα, σε μεγάλο βαθμό.
Ιδιαίτερα, αν τον συγκρίνει κάποιος με τους αλήτες, οι οποίοι κυβερνούν στις μέρες μας την Ελλάδα.
Και θα άξιζε κάποιος να τα δημοσιεύσει, αν δεν είχαν δημοσιευτεί κι από άλλους.
Πάντως ευχαριστώ, γιατί μου δίνεται ευκαιρία να τα κρατήσω στο αρχείο μου.
Posted by Χρήστος Δημάρης on 21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 3:21 μμ
ΚΕΜΑΛ: Βάζω και το υπέροχο τραγούδι του Χατζηδάκι: http://www.youtube.com/watch?v=T-f-vQX942I&feature=youtube_gdata_player
Posted by Γιώργος Μεσσηνία on 21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:11 μμ
Ο κόσμος φίλε Χρήστο, δεν φοβάται την εργασία, φοβάται την έλλειψη αλληλεγγύης και την απόκρυψη των δυνατοτήτων που υπάρχουν.
Πολύ σωστά ανέφερες ενδεικτικά τον ορυκτό πλούτο, τις γερμανικές αποζημιώσεις κλπ…
Το ζητούμενο είναι ότι με την ενιαία αγορά, μας έπιασαν κότσους, οι πολιτικοί αξιοποίησηαν τον πακτωλό χρημάτων από τα κονδύλια της Ε.Ε για ρεμούλες και ξεκούραστη ευζωία, απαξιώντας την εγχώρια οπαραγωγή.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, η περιφερειακή ολοκλήρωση, να καθίσταται μηχανισμός απαξίωσης εθνικών κρατών και ο εγχώριος πλούτος να δεσμεύεται με δανεισμό.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα χώρες που δεν διαθέτουν εύκρατο κλίμα, πλούσια πολιτιστική παράδοση, καίρια γεωπολιτική θέση, αλλά να είναι μια μπαλωματιά στην κεντρική ευρώπη, λόγω των τοκοχρεολυσίων και της πολιτικής δανεισμού, να είναι βαθύπλουτες και πλεονασματικές, και χώρες -από κάθε άποψη ευλογημένες- σαν την Ελλάδα, να μαστίζονται από τη φτώχεια.
Δεν είναι τυχαία ούτε η επιστράτευση του δόγματος του σοκ, ούτε ο χαμαιλεοντισμός του πολιτικού κατεστημένου, που αυτο-αναπαράγεται με κομμάτιασμα της κοινωνίας και επικοινωνιακές πιρουέτες.
Το πλέον τραγικό όμως Χρήστο, και γι’ αυτο έχει ιδιαίτερη αξία το άρθρο, το πολιτικό σύστημα δεν παρουσιάζει εναλλακτική πρόταση εξουσίας και αναφέρομαι ευθέως στον σύριζα.
Γιατί αν οι νεο-φιλελεύθερες πολιτικές, όπως εύστοχα είπε μια βουλευτίνα του σύριζα, είναι κοινωνιοκτόνες, οι αντιμνημονιακές (;) πολιτικές του σύριζα υποκρύπτουν άλλες πολιτικές επιλογές, εθνοκτόνες αυτή τη φορά.
Και θα αναφερθώ άλλη στιγμή εκτεταμένα σε αυτό.
Το καλύτερο πολίτευμα, είναι ακριβώς ένα Χριστοκεντρικό, με βασικούς άξονες την αγάπη και την αλληλεγγύη.
Και είναι σίγουρο πως ένα τέτοιο πολίτευμα, θεμελιακά, είναι συμπαγές και βιώσιμο και δεν θα κατερρεύσει ποτέ.
Εκτός και αν φάμε το μήλο του επίπλαστου παράδεισου, όπως θα ταίριαζει με την αρχή όσων περιγράφεις, και μας στείλει ο διάβολος τους απεσταλμένους του να μας πάρουν τις ψυχές, γιατί «μαζί τα φάγαμε»…
Posted by Χρήστος Δημάρης on 21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 4:55 μμ
ΕΥΡΩΠΗ-ΖΕΡΒΟΔΕΞΙΑ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Καλησπέρα Γιώργο. Οι πολιτικοί μας, στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μας έπιασαν κορόιδα γιατί καθήσαμε να μας πιάσουν κορόιδα. Νομίσαμε ότι μαζί με τους Ευρωπαίους θα γίνουμε πλούσιοι και εμείς και αδιαφορήσαμε για όλα τα άλλα. Μας έδιναν επιδοτήσεις για να ξεριζώνουμε τις ελιές μας και να θάβουμε τα ροδάκινα μας. Τόσο έξυπνοι είμαστε! Για το θέμα του ΣΥΡΙΖΑ που θίγεις καλά να πάθουμε εμείς οι Χριστιανοί. Η πίστη μας δίνει απαντήσεις σε όλα τα θέματα και αντί να δώσουμε και τις δικές μας απαντήσεις και σε πολιτικό επίπεδο χωριστήκαμε και μεις σε δεξιούς και αριστερούς. Λες και η ζερβοδεξιά είναι κάτι ανώτερο από τον Χριστιανισμό!
Posted by Γιώργος Μεσσηνία on 21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 6:58 μμ
Χρήστο, συμφωνώ!
Έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω -εξ ολοκλήρου και απόλυτα- σε ιδεολογίες.
Είναι κενά περιεχομένου -από ένα σημείο και μετά- αυτά τα σχήματα.
Τουλάχιστον τα θεωρώ δευτερεύοντα, στο βαθμό που υποκαθιστούν τα αυτονόητα και τη κοινωνική συνύπαρξη, οδηγούν σε εμφυλίους και οχυρά.
Στις πραγματικές κοινωνικές δημοκρατίες, «δεξιά-αριστερά-κέντρο», αποτελούν πολιτική επιλογή διακυβέρνησης, αλλά σε ευάλωτες κοινωνίες στον πιθηκισμό, στον αλλληλοσπαραγμό και την αλαζονία, συνιστούν απλά μηχανισμό αλληλοεξουδετέρωσης και κοινωνικών διαφωνιών, ώστε να μην υπάρχει συνοχή.
Πρέπει να προσέχουμε γενικότερα, πότε η ιδεολογία, μεταφράζεται σε ιδεοληψία και εμμονή.
Οπότε μιλάμε για μια προβληματική κατάσταση.
Δεν βλέπουμε όλοι μας πως ξεχειλώθηκε ο κλασικός φιλελευθερισμός, για να καταλήξουμε σε αυτό το έκτρωμα της μονεταριστικής θεοποίησης, της δημοσιονομικής αλητείας;
Της πιο προσχηματικής ιδεολογίας, που καθιστά το ανθρώπινο είδος ενοχικό και αχρείαστο στο βαθμό που δεν εξυπηρετούνται τα συμφεροντα των αγορών.
Είναι χαρακτηριστική η άνεση των ταγών του νεοφιλελευθερισμού, με την οποία αποδίσουν την ταμπέλα του λαϊκισμού, σε όποιους κατατάσσουν ζητήματα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ως πρώτης προτεραιότητας.
Πρώτα ο Θεός, λένε οι απλοί και σοφοί άνθρωποι, λόγω ταπείνωσης και άρα υψηλής πνευματικής ευφυΐας.
Εμείς, πήραμε μια λογική και στο βαθμό που αντιμετώπιζε τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής, σωστή θεωρητική επεξεργασία και την αναγάγαμε σε απόλυτο τρόπο ζωής, σε αιώνιο νόμο και θεϊκή επιταγή.
Γίναμε συντηρητικοί, και τόσο πλανεμένοι, ώστε ενίοτε να φοράμε τη προβιά του προοδευτικού.
Posted by Δημήτρης on 21 Σεπτεμβρίου, 2012 at 5:50 μμ
Μπράβο πάτερ Ηλία, συμφωνώ μαζί σας. Σε αυτή τη χώρα πλέον λείπει το φιλότιμο, πλεονάζει η διαφθορά, η κοινωνία είναι πολύ άρρωστη και δεν αντιδρά. Υπάρχει όμως ελπίδα και το γνωρίζουμε πολύ καλά.
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 9:38 πμ
Δημήτρη
Το άρθρο δεν είναι δικό μου. Είναι του Χρήστου Δημάρη. Είναι καιρός να πάρετε τη σκυτάλη και σεις οι νεότεροι…
Και ασφαλώς χαίρομαι που έγινε μια αρχή. Ελπίζω δε να έχουμε και συνέχεια. Κι όχι μόνο απ’ το Χρήστο, αλλά κι από άλλους.
Έτσι ώστε να βλέπω κι εγώ πώς σκέφτονται οι νέοι άνθρωποι, αλλά και οι αναγνώστες να νιώθουν ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα…
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 10:05 πμ
Γιώργο, Χρήστο
Χαίρομαι να παρακολουθώ το δημιουργικό διάλογό σας, του οποίου τα βασιοκά σημεία προσυπογράφω.
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 1:55 μμ
Πατριωτικό Μέτωπο:
Γέροντά μου. Το κανείς εκτιμώ πως αδικεί το Πατριωτικό Μέτωπο. Πλήρης πρόταση και επεξεργασμένη εδώ και 30 χρόνια. Δες σε παρακαλώ το http://www.pamet.gr
Ευλόγησε
Σταύρος Βιτάλης
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 1:57 μμ
Σταύρο, καλό μεσημέρι.
Έχετε δίκιο. Πιστεύω ότι πρόκειται για αβλεψία. Και όχι για πρόθεση.
Αρμοδιότερος να απαντήσει είναι ο ίδιος ο αρθρογράφος.
Ευχαριστώ για την επικοινωνία.
Posted by Χρήστος Δημάρης on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 3:29 μμ
ΠΙΣΤΗ-ΕΛΠΙΔΑ-ΑΓΑΠΗ: Καλημέρα κύριε Βιτάλη! Είδα για πρώτη φορά την ιστοσελίδα του ΠΑΜ και ήταν για μένα μια μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη. Η εισαγωγή του άρθρου μου προφανώς και αδικεί το ΠΑΜ. Πιθανώς θα αδικεί και άλλα κόμματα. Και σίγουρα ο πρόλογος του άρθρου μου αδικεί το ΚΚΕ αφού το ΚΚΕ και συγκεκριμένη κοινωνία οραματίζεται και συγκεκριμένο τρόπο αλλαγής της κοινωνίας έχει. Αναφερόμουν όμως όχι τόσο στα κόμματα αλλά στα άπειρα σχόλια των ανωνύμων αναγνωστών των διαφόρων μπλοκ. Είναι παράλειψη μου που δεν έκανα αυτήν την διευκρίνιση. Με τη ευκαιρία να σας πω και μπράβο για τις συγκεκριμένες θέσεις του κόμματος σας αλλά να κάνω και την εξής παρατήρηση: Από την σύντομη και πρόχειρη ματιά που έριξα στην ιστοσελίδα του ΠΑΜ δεν είδα τη θέση του κόμματος σας για τον ρόλο της Εκκλησίας και ούτε είδα να υπάρχουν εκτεταμένες θέσεις για την παιδεία μας. Αναφέρομαι σε αυτά τα δύο θέματα γιατί τα θεωρώ βασικά για την επανασύσταση της κοινωνίας μας που, όπως είδατε στο άρθρο μου, πιστεύω πως θα γίνει με την πίστη μας, την ελπίδα μας και την αγάπη μας.
Posted by ρωμιοσύνη ή βαρβαρότητα | αἰέν ἀριστεύειν on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 5:17 μμ
[…] papailiasyfantis 0.000000 0.000000 Μοιρασθῆτε τὸ ἑξῆς:EmailTwitterἘκτύπωσηFacebookΣᾶς ἄρεσε;Μοῦ ἀρέσειΔηλῶστε πρῶτος/-η ὅτι σᾶς ἀρέσει. Καταχωρίσθηκε στὴν κατηγορία Άρθρα. Φυλάξτε τὸν μόνιμο σύνδεσμο στὰ ἀγαπημένα σας. ← ΠΑΣΟΚ-ΝΔ έφαγαν τις καταθέσεις, όχι η… δραχμή […]
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 8:53 μμ
Πάτερ μου
Αν κάνετε κλικ στο Νέο Σύνταγμα, ( στη δεξιά πλευρά και στη στήλη με τα κεντρικά θέματα της Ιστοσελίδας, θα δείτε 381 άρθρα, 71 κεφάλαια, 12 χρόνια δουλειά πολλών ανθρώπων του πνεύματος) και θα διαπιστώσετε την πλήρη και εξαντλητική πρότασή μας για την παιδεία στο άρθρο 134.
Σε σχέση με την πίστη, ο όρκος όλων των αιρετών μορφών εξουσίας «στο όνομα της Αγίας Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος» και η αναφορά στο άρθρο 9, παρ. 3, πως «επίσημη θρησκεία της Ελλάδας είναι η Ορθόδοξη», ξεκαθαρίζει με τον σαφέστερο τρόπο την θέση μας.
Ευλόγησε
Σταύρος
Posted by papailias on 22 Σεπτεμβρίου, 2012 at 8:54 μμ
Σταύρο
Φαίνεται ότι δεν πρόσεξες πως το σχετικό άρθρο, αλλά και το σχόλιο, που σου έστειλα, δεν είναι δικό μου αλλά του Χρήστου Δημάρη.
Εγώ είμαι απλά ο διαμετακομιστής.
Το link του μπλοκ μου είναι https://papailiasyfantis.wordpress.com, όπου μπορείτε να τα πείτε με το Χρήστο Δημάρη.
Και πιστεύω ότι σίγουρα θα τα βρείτε…
Posted by Χρήστος Δημάρης on 23 Σεπτεμβρίου, 2012 at 8:15 μμ
ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑ: Κύριε Βιτάλη ο ρόλος της Εκκλησίας πρέπει να είναι πρωταρχικός. Το να ορκίζονται οι άρχοντες μας δεν λέει και τίποτε. Όπως δεν λέει και τίποτε το να είναι η επίσημη θρησκεία η Ορθοδοξία. Και σήμερα ορκίζονται οι άρχοντες μας. Και σήμερα η επίσημη θρησκεία είναι η Ορθοδοξία. Για το ρόλο της παιδείας αντιγράφω μερικά λόγια του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς που τα διάβασα σε ένα άρθρο του κυρίου Δημήτρη Νατσιού: «Τιμή στην Εκκλησία θα κάνουν και οι δάσκαλοι, οι οποίοι τους μαθητές τους τούς κάνουν χριστιανούς επαναστάτες. Ο δάσκαλος πρέπει να συμπληρώσει όλα εκείνα που οι γονείς παραμέλησαν και να διορθώσει όλα εκείνα που οι γονείς χάλασαν. Είναι πιό δύσκολο να είσαι δάσκαλος απ’ ότι γονιός. Για να είσαι γονιός χρειάζεται μόνο η αγάπη, για να είσαι δάσκαλος χρειάζεται και αγάπη και μυαλό. Ο δάσκαλος δεν επιτρέπεται να παραμελήσει κάτι, αλλά ακόμα και όλα να τα παραμελήσει, αν έχει μάθει το παιδί να εξεγείρεται εναντίον του κακού, και πάλι θα έχει κάνει αρκετά. Από την άλλη, ακόμα και όλες τις γνώσεις να έχει παραδώσει στο παιδί, εφόσον έχει παραμελήσει να το εξεγείρει εναντίον του κακού, δεν θα έχει κάνει τίποτα. Το να μην αφήσει το παιδί αδιάφορο απέναντι στο κακό, τούτο είναι το βασικότατο».
Posted by papailias on 24 Σεπτεμβρίου, 2012 at 7:55 πμ
Δημήτρης Νατσιός:
«Ο δάσκαλος δεν επιτρέπεται να παραμελήσει κάτι, αλλά ακόμα και όλα να τα παραμελήσει, αν έχει μάθει το παιδί να εξεγείρεται εναντίον του κακού, και πάλι θα έχει κάνει αρκετά. Από την άλλη, ακόμα και όλες τις γνώσεις να έχει παραδώσει στο παιδί, εφόσον έχει παραμελήσει να το εξεγείρει εναντίον του κακού, δεν θα έχει κάνει τίποτα. Το να μην αφήσει το παιδί αδιάφορο απέναντι στο κακό, τούτο είναι το βασικότατο».
Αληθινό αριστούργημα!
Posted by Χρήστος Δημάρης on 24 Σεπτεμβρίου, 2012 at 12:10 μμ
ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ: Καλημέρα πατέρα Ηλία! Να σημειώσω ότι αυτή την βασική αλήθεια την έχουν πει και άλλοι όπως για παράδειγμα ο Αϊνστάιν. Μας είχε πει πως ο κόσμος είναι επικίνδυνος. Όχι όμως από αυτούς που κάνουν το κακό. Αλλά από αυτούς που αδιαφορούν για το κακό! Οι αλήθειες όμως που λέγονται έξω από τον Χριστό χάνουν την δύναμη τους και γίνονται δηλώσεις και αποφθέγματα. Γι αυτό είναι τεράστια η προσφορά του Πατροκοσμά που έφτιαχνε ορθόδοξα σχολεία. Και είχε απόλυτο δίκιο ο Παπουλάκος όταν μιλούσε για τον κίνδυνο των άθεων γραμμάτων!
Posted by Χρήστος Δημάρης on 24 Σεπτεμβρίου, 2012 at 2:15 μμ
Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ: Στην ανάρτηση που βάζω στο τέλος του σχολίου μου μπορούμε να δούμε πως η Εκκλησία αλλάζει τον κόσμο. Αν διαβάσετε την ανάρτηση θα δείτε πως είναι γραμμένη από έναν άνθρωπο που μπορεί να μην πιστεύει στον Θεό αλλά είναι έντιμος. Αλήθεια πως θα ήταν ο κόσμος μας αν ο Χριστός δεν είχε ενσαρκωθεί; http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/2012/07/blog-post_15.html?m=1
Posted by Κεράσια και Κρίνοι on 24 Σεπτεμβρίου, 2012 at 2:43 μμ
Ευχαριστώ πολύ για τον σύνδεσμο και τα καλά λόγια. Επίσης λίγες μέρες πριν ανάρτησα συνδέσμους για την εξαιρετική τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται, μεταφορά του έργου του Καζαντζάκη. Νομίζω οτι αυτό το έργο είναι σπουδαίο και επίκαιρο. Μπορείτε να βρείτε τα επεισόδια στο youtube, στο αρχείο της ΕΡΤ, ή στην ανάρτηση που έχω όλα τα λινκ.
http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/2012/09/blog-post_5864.html