ο προφήτης του διαβόλου

ο Θωμάς και ο ληστής

Οι μαθητές είχαν ζήσει κοντά στο Χριστό. Είχαν ακούσει τη διδασκαλία του και είχαν δει τα θαύματά του. Ακόμη και αναστάσεις νεκρών: Της θυγατρός του Ιαείρου, του νέου της Ναΐν και βέβαια του Λαζάρου

Αλλά, σε καμιά περίπτωση, δεν μπορούσε να χωρέσει το μυαλό τους τα σχετικά με τη σταύρωση του Χριστού. Παρά τις αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις, σχετικά με τα πάθη του, όσο και τις προαναγγελίες για την ανάστασή του. Δεδομένου ότι βρίσκονταν σε τελείως αντίθετη κατεύθυνση από το όραμα, που είχε, σχετικά με τον αναμενόμενο Μεσσία η συντριπτική πλειονότητα των Εβραίων: Για έναν βασιλιά δοξασμένο, που θα κυριαρχούσε στη Γη και θα χάριζε στους ανθρώπους μια παραδείσια ζωή. Όραμα, που αναποδογυρισμένο ζει και θεριεύει και στις μέρες μας. Αφού αναμενόμενος είναι πια ο Αντίχριστος  και όραμα των σημερινών νεοταξιτών- Γκέιτς, Σβαμπ, Χαράρι, κλπ-η κόλαση  της ανθρωπότητας.

Το όραμα των μαθητών του Χριστού συντρίφτηκε όταν είδαν το Χριστό να συλλαμβάνεται σαν ένας κοινός κακοποιός, να εξευτελίζεται με το χειρότερο τρόπο και να σταυρώνεται ανάμεσα σε δυο κακούργους.

Γι’ αυτό και τους φάνηκαν, «ωσεί λήρος»(=σαν φαντασιοπληξία) τα λόγια των Μυροφόρων, όταν τους είπαν ότι είδαν αναστημένο το Χριστό. Έτσι, που, όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά, μετά την ανάστασή του, στους μαθητές του, να «ονειδίσει την απιστία τους».

Απιστία, που φαίνεται να έζησε με ιδιαίτερη ένταση ο Θωμάς. Που, μέχρι τότε, ένιωθε περήφανος ως μαθητής του Χριστού, ενώ τώρα ζούσε την ανείπωτη ντροπή για την σταύρωση του δασκάλου του. Γι’ αυτό, όπως φαίνεται, ο Χριστός τον τιμώρησε με αναμονή μιας βδομάδας. Μέχρι να του προσφέρει τα πειστήρια της ανάστασής του και παράλληλα την επιτίμηση για την απιστία του. Λέγοντάς του:

«Πίστεψες, αφού με είδες. Καλότυχοι όμως όλοι εκείνοι, που θα πιστέψουν, χωρίς να με ιδούν».

Εννοώντας, φυσικά, τα εκατομμύρια, που θ’ ακολουθούσαν την εποχή των μαθητών και βέβαια δεν θα είχαν τη δική τους εμπειρία. Όπως συμβαίνει και με τους ανθρώπους των ημερών μας. Που βλέπουν το έδαφος να φεύγει κάτω απ’ τα πόδια τους. Και δεν βρίσκουν από πού να κρατηθούν.

Κι αλήθεια, ποια θα μπορούσε να ήταν η σανίδα παρηγοριάς, που θα μπορούσε να προσφέρει κάποιος στους ανθρώπους των ημερών μας;

Αυτοί, που ζούνε, ουσιαστικά, μέσα στο χώρο της Εκκλησίας, διαθέτουν πολλές προσωπικές εμπειρίες. Που βέβαια δεν μπορούν να τις επιβεβαιώσουν με τη βάσανο της πειραματικής απόδειξης. Αλλά η εσωτερική βεβαιότητα, γι’ αυτούς, είναι πιο ισχυρή ακόμη κι απ’ την πιο οφθαλμοφανή πραγματικότητα. Ενώ γι’ αυτούς, που ζούνε έξω απ’ το χώρο της Εκκλησίας, και δηλώνουν άθεοι, άπιστοι, δύσπιστοι, κλπ, θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί, ακόμη και τη φυσική πραγματικότητα:

Το χώμα, για παράδειγμα, είναι μια ευτελής ύλη. Και πολύ βέβαια περισσότερο η βρώμικη κοπριά. Κι όμως αυτά τα ευτελή υλικά επεξεργασμένα και αναστημένα μέσα από το θαύμα της δημιουργίας, μας δίνουν τους πιο εύγευστους και γλυκείς καρπούς. Τα πλέον όμορφα και εύοσμα λουλούδια. Με τις άπειρες ποικιλίες. Με τα οποία τρεφόμαστε και ευφραινόμαστε. Που μεταστοιχειώνονται σε ο, τι έχουμε και είμαστε εμείς οι ίδιοι. Με τα λεπτεπίλεπτα όργανα του σώματός μας και τις απίστευτα θαυμαστές λειτουργίες τους. Που παράγουν τη σκέψη, που κυοφορούν το συναίσθημα, που σφυρηλατούν τη θέληση.

Έτσι, ώστε να μη φαίνεται περίεργο, το ότι κάποιοι πιστεύουν στο θαύμα και την ανάσταση, όσο και το ότι κάποιοι άλλοι δεν πιστεύουν. Γιατί το θαύμα και η ανάσταση ολοτρίγυρά μας, όπως θα ’λεγε και ο ποιητής, «σε χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει». Και κυριολεκτικά κολυμπούμε μέσα στο θαύμα, όπως τα ψάρια μέσα στο νερό. Έτσι, που η απιστία μας να μοιάζει με την άρνηση των ψαριών να παραδεχτούν την ύπαρξη του νερού.

Ακριβώς απέναντι σ’ όλους εμάς και στους μαθητές και ιδιαίτερα στο Θωμά στέκεται εκείνος ο μυστηριώδης ληστής, που σταυρώθηκε στα δεξιά του Χριστού: Ο ληστής που ούτε άκουσε τη διδασκαλία ούτε είδε τα θαύματά του Χριστού. Κι ούτε διέθετε την πολυτέλεια πάνω απ’ το σταυρό να φιλοσοφήσει σχετικά με το μυστήριο της φύσης και της δημιουργίας. Αφού, όλα κι όλα, όσα είδε και άκουσε, ήταν αυτά, που συνέβησαν και ειπώθηκαν κατά τη διάρκεια της σταύρωσης.

Και βέβαια δεν μπορούσε να ονειρευτεί το Χριστό, όπως οι μαθητές σαν επίγειο άρχοντα, που θα του πρόσφερε πλούτη, δόξες και  τιμές. Γιατί δεν είχε κανένα περιθώριο για τέτοιου είδους αυταπάτες. Αφού, τόσο αυτός, όσο και ο Χριστός ήταν ήδη σταυρωμένοι και ετοιμοθάνατοι…

Κι όμως πίστεψε, όχι μόνο στην αθωότητα, αλλά και στη θεότητα του Χριστού. Και φυσικά και στην ανάσταση, του Χριστού και τη δική του. Γιατί διαφορετικά δεν θα ζητούσε από έναν ετοιμοθάνατο σταυρωμένο, που πεθαίνει μαζί του, μέσα στην έσχατη εξουθένωση και τον έσχατο εξευτελισμό, να τον θυμηθεί και να τον δεχτεί στη βασιλεία του. Κι έτσι να πραγματοποιήσει, με τη μετάνοια και την πίστη, το μεγαλύτερο άλμα στην ιστορία του ανθρωπίνου πνεύματος. Με αποτέλεσμα να γίνει ο πρώτος πολίτης του παραδείσου.

Σε αντίθεση με τα κοπάδια των εύπιστων. Που ανόητα ακολουθούν τους ανάξιους και της παραμικρής έστω εμπιστοσύνης  τυφλούς οδηγούς της πολιτικής, θρησκευτικής και γενικότερα πνευματικής, δήθεν, πρωτοπορίας. Οι οποίοι μας σέρνουν στην καταστροφή και την κόλαση!

Όχι μόνο τη μέλλουσα, αλλά και την, εδώ και τώρα, επίγεια…

https://papailiasyfantis.wordpress.com

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Μέσα στη Μ. Βδομάδα κορυφώνεται το Θείο Δράμα. Πρωταγωνιστές ο Χριστός και ο Σατανάς. Αφετηρία η ανάσταση του Λαζάρου. Οπότε αναρριπίζεται η ελπίδα του λαού για την εγκαθίδρυση της Βασιλείας του Θεού. Ενώ παράλληλα ενορχηστρώνεται η συγχορδία των δυνάμεων του κακού.

Ο Χριστός ικανοποιεί το ξέσπασμα του λαού με την θριαμβευτική είσοδό του στα Ιεροσόλυμα, Όχημά του το ταπεινό γαϊδουράκι. Και το ξέσπασμα του λαού ασυγκράτητο. Αλαλάζουν: «Ωσαννά στο γιό του Δαβίδ. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου»!.,.

Το σκηνικό συνταράζει τις δυνάμεις του κακού. Οι οποίες παίρνουν θέση μάχης. Κινητήρια δύναμη ο φθόνος. Ο Ιούδας, που δεν αντέχει την αποθέωση του Χριστού. Οι αρχιερείς, οι γραμματείς, που δεν αντέχουν να χάσουν την πρωτοκαθεδρία στη συνείδηση του λαού. Και τα μέτρα άμεσα:

Η νυχτερινή σύλληψη. Το νυχτερινό δικαστήριο. Ο Πιλάτος, που, παρότι βλέπει ότι κίνητρό τους είναι ο φθόνος, δεν διακινδυνεύει τη θέση του, για τη σωτηρία του αθώου. Υποκύπτει στα «άρον άρον σταώρωσον αυτόν»,  της σπείρας και τους εκβιασμούς του νομικού και θρησκευτικού κατεστημένου.. Η σταύρωση, η ταφή και τα υπόλοιπα είναι πλέον θέμα τυπικής διαδικασίας…

Κι όμως το θείο δράμα δεν άρχισε ούτε τελείωσε εκεί και τότε. Διαδραματίζεται διαχρονικά: Και στο εδώ και το τώρα: Κάθε φορά, που θα παρουσιαστεί ένας υπερασπιστής του δίκιου και της αλήθειας, ενορχηστρώνονται γύρω του οι δυνάμεις του κακού. Που σημαίνει ότι ο Χριστός ξανασταυρώνεται. Σε κάθε στιγμή και σε κάθε γωνιά της Γης.  Και η γεύση ίδια πάντοτε. Γεύση Μεγάλης Παρασκευής.

Και  το αιώνιο και εναγώνιο ερώτημα; Ποιοι  και γιατί σταύρωσαν και ξανασταυρώνουν το Χριστό; Και η απάντηση αυτονόητη: Τον σταυρώνουν οι κακούργοι της  κάθε εποχής. Ποιοι κακούργοι; ΄Όχι, βέβαια, οι λήσταρχοι και οι φονιάδες και οι πάσης φύσεως δακτυλοδεικτούμενοι και  αποδιοπομπαίοι, βαρυποινίτες και τρομοκράτες. ΄Όχι αυτοί!  Αλλά οι κακουργότεροι μεταξύ των  κακούργων. Οι  συνένοχοι, σ’ όλους τους τόπους και τις εποχές, για τη σταύρωση λαών και αθώων. Η αφρόκρεμα του «καλού»υπόκοσμου!  Κάποιοι άνθρωποι της θρησκείας, του μαμωνά και του νόμου….

Και πρώτοι -πρώτοι οι εκπρόσωποι της θρησκείας. Αυτοί που έχουν ως αποστολή  τους να βοηθήσουν  στο έργο του  Θεού, αυτοί, ακριβώς πρωτοστατούν  στη θεοποίηση του εγκλήματος και τη σταύρωση των αθώων! Αυτοί που είναι  ταγμένοι να υπερασπιστούν  τη βασιλεία του Θεού, κοσμούν με τους αθώους το θρίαμβο του διαβόλου. Αυτοί που είναι κλειδοκράτορες του πνευματικού θησαυροφυλακίου, πωλούν τα πνευματικά πρωτοτόκια, για να πάρουν ως αντιπαροχή υλικά αγαθά   και απάνθρωπα προνόμια. Αυτοί, που  οφείλουν να είναι στο πλευρό των «ελαχίστων αδελφών» του Χριστού,   γίνονται τα ανήθικα ηθικά στηρίγματα των  καταπιεστών  και εκμεταλλευτών του. Όπως τώρα η νεοταξική δεσποτοκρατία στο πλευρό της αντίχριστης πολιτείας.

Και, βέβαια οι  αρχιερείς του Μαμωνά. Γιατί, για το Χριστό, ο κινητήριος μοχλός των εχθρών του Θεού είναι ο Μαμωνάς. Κι όσο κι αν οι πλαστογράφοι του Ευαγγελίου  προσπαθούν   να  διαψεύσουν το Χριστό, τόσο οι εκπρόσωποι του Μαμωνά φροντίζουν  να τον επαληθεύουν. Σταυρώνοντας εκατομμύρια  αθώων. Που τους παίρνουν το ψωμί και τ’ αγαθά τους και τους προσφέρουν τον πόλεμο, την πείνα και το θάνατο. Ή μήπως για το Μαμωνά δεν σταυρώθηκε ο λαός του Ιράκ και της Λιβύης; Και πρωτύτερα ο λαός της Κύπρου, του Αφγανιστάν και της Γιουγκοσλαβίας! Και τόσοι άλλοι…

Αλλά και ο νόμος. Ο νόμος  υπηρετεί, υποτίθεται, τη δικαιοσύνη. Στην πραγματικότητα όμως την εξαπατά και συμβιώνει  αρμονικότατα με την αδικία. Είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» των  συμφερόντων εκείνων, που κάθε φορά  ασκούν την  νομοθετική εξουσία. Οι βασιλιάδες και οι φεουδάρχες νομοθετούσαν σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Οι βουλευτάδες, οι σύγχρονοι τσιφλικάδες των λαών, ωσαύτως. Εξαπατούν το λαό  σε συνεργασία με τα διαπλεκόμενα μέσα εξαπάτησης.  Κι από εκπρόσωποι του λαού καταντούν εκπρόσωποι των εκπροσώπων του Μαμωνά και του Σατανά..

 Αλλά και οι Ηρακλείς της νομιμότητας γίνονται απροκάλυπτα συνήγοροι και απολογητές της αδικίας.

«Εγώ, λέει ο Πιλάτος, στην περίπτωση του Χριστού, ουδεμίαν αιτίαν ευρίσκω εν αυτώ».Το φαρισαϊκό όμως κατεστημένο φωνάζει: » Εμείς νόμον έχομεν και κατά τον νόμον ημών οφείλει αποθανείν»!

Στην περίπτωση αυτή  ο νόμος δολοφονεί την δικαιοσύνη, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετεί. Και, αφού δολοφονεί τη ρίζα και την πηγή της ύπαρξής του, ουσιαστικά αυτοκτονεί. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν δολοφονεί  τον ίδιο το Θεό, που είναι η πηγή της δικαιοσύνης…

Αυτοκτονεί, λοιπόν, η θρησκεία και ο νόμος.  Κι από τα νομικά και θρησκευτικά πτώματα μολύνεται και δηλητηριάζεται το κοινωνικό σύνολο. Το οποίο αποκρυσταλλώνει τη γνώμη ότι δεν υπάρχει καμιά δικαιοσύνη και κανείς και που θενά δεν μπορεί να βρει το δίκιο του…

Αν, λοιπόν, έτσι έχουν τα πράγματα  και  η  πτωμαΐνη της νεκρής θρησκείας και  του νεκρού νόμου δολοφονούν  τη δικαιοσύνη και δεν μπορούμε να βρούμε το δίκιο μας, τότε προς τι οι αγώνες και οι θυσίες; Δεν  είναι παραλογισμός και ουτοπία!

Και βέβαια όχι. Γιατί  μπορεί αντίχριστοι πολιτικοί και δεσποτάδες νεοταξίτες να επιμένουν στη δολοφονία της πίστης κιαι της δικαιοσύνης, αλλά  η  δικαιοσύνη και ο Θεός, που αενάως δολοφονούνται, αενάως ανασταίνονται…

Λοιπόν; Ο Χριστός ξανασταυρώνεται; Αλλά   και  αδιάκοπα ανασταίνεται! Επιμένουν  οι άνθρωποι του «καλού»…υπόκοσμου να μας προσφέρουν ασταμάτητα τη χολή της Μεγάλης Παρασκευής;

 Κι εμείς, αδιάκοπα,  όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε, ας κρατάμε  αναμμένη την αναστάσιμη  λαμπάδα. Μαζί με τους  Χρυσόστομους και τους Καποδίστριες.

                       Λοιπόν;  «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ»!!!…

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

Σολομών και Ζελένσκι

Κοιμόντουσαν, λέει, δυο Εβραίες μανάδες με τα μωρά παιδιά τους δίπλα-δίπλα. Η μία, απρόσεχτη, πλάκωσε το μωρό της τη νύχτα και το έσκασε. Πήρε όμως το μωρό της άλλης και το δικό της, νεκρό παιδί, το έβαλε δίπλα σ’ εκείνη. Η οποία, όταν ξύπνησε και κατάλαβε την λαθροχειρία «έγινε έξω φρενών».

Η υπόθεση κατέληξε στον σοφό Σολομώντα, ο οποίος, αφού έβαλε κάτω τη σοφία του, κατέληξε, λέγοντας ότι: Δεν υπάρχει άλλη λύση Πρέπει να κόψουμε τω μωρό στα δύο, για να πάρει η καθεμιά από μισό!…

-Μπράβο! φώναξε εκείνη, που δεν  ήταν δικό της το παιδί. Αυτή είναι η καλύτερη λύση!

-Όχι, διαμαρτυρήθηκε η μάνα του παιδιού. Εγώ δεν θέλω το μισό παιδί μου. Προτιμώ να είναι σωστό και ζωντανό κι ας το πάρει εκείνη.

-Να είπε, ο Σολομών, που βρήκαμε τη μάνα του παιδιού. Είναι αυτή, που προτιμά να είναι ζωντανό, ακόμη κι αν το πάρει η άλλη.

Κάπως έτσι εξηγείται και ο, τι συμβαίνει  σχετικά με τον πόλεμο εκεί στην Ουκρανία:

Ο νεοταξίτης μπούλης Ζελένσκι  πολύ λίγο ενοχλείται, αν απ’ το λαό της Ουκρανίας «δεν μείνει ούτε ρουθούνι»..  Φρόντισε, όπως λένε,  να αναγνωριστούν οι μωαμεθανικές εθνικές μειονότητες της Ουκρανίας, αλλά όχι και οι χριστιανικές. Και παράλληλα δημιούργησε αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία, προκειμένου ν’ αντιπολιτευτεί το πατριαρχείο της Μόσχας. Και όλα αυτά και άλλα πολλά  πάντα με την σύμπνοια  των Δυτικών κανιβάλων αβανταδόρων του. Σημειωτέον ότι  την  αυτοκέφαλη ουκρανική εκκλησία αναγνώρισε και η «δική μας» δεσποτοκρατία.

Επιπλέον ο φιλοναζιστής  Ζελένσκι φιλοξενούσε σε απόσταση αναπνοής απ’ τη Ρωσία 26 εργαστήρια βιολογικών όπλων (πανούκλας, χολέρας, κλπ). Ίσως, για να μας θυμίζει την «Πανούκλα», που έγραψε ο Καμύ για να αποθανατίσει  τη ναζιστική χολέρα. Στην άκρως εγκληματική δραστηριότητα των εργαστηριών βιολογικών όπλων ήταν, όπως λέγεται, συνεργός και ο γιος του πλανητάρχη! Και είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα εργαστήρια αυτά αποσκοπούσαν στην εξολόθρευση του ρωσικού λαού και την ολοσχερή καταστροφή της Ρωσίας.

Που σημαίνει ότι προετοίμαζαν επιχείρηση τρισχειρότερη ακόμη κι απ’ αυτή στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη  Γιουγκοσλαβία κλπ. Άλλωστε, δεν έχομε χρείαν μαρτύρων, προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε  τα «φιλάνθρωπα» αισθήματα των Αμερικανών και του ΤΣΟΓΛΑΝ-ΝΑΤΟ. Αφού, όπου κι αν πάτησαν το ποδαράκι τους, έσπειραν την καταστροφή και τον όλεθρο, οι ολέθριοι!

Ο αξιότιμος, λοιπόν, αυτός κ. Ζελένσκι, εκτός των άλλων, μας έκαμε την τιμή να εξευτελίσει και την Ελληνική  Βουλή. Και μας ξεφτίλισαν μαζί του και δυο αποκρουστικοί τύποι, του ναζιστικού τάγματος Αζόφ -εκ των οποίων ο ένας μασκοφορεμένος. Οι οποίοι και καταχειροκροτήθηκαν από την τρόικα εσωτερικού:  Τους ΝεόΔουλους (ΝΔ), δηλαδή,  ΗΠΑνθρώπους του ΣΑΤΑΝ-ΝΑΤΟ, αλλά και τους ΣΥΡΙΖΑθέους και ΚΙΝΑΛίτες.

Κάποιοι διατείνονται  ότι, δήθεν, ο Πούτιν έχει ρίζες εβραϊκές, επειδή κάποιος κάποτε παππούς του ήταν, τάχα, Εβραίος. Ακόμη κι αν αυτό αληθεύει, ουδόλως ενδιαφέρει. Εκείνο, που έχει σημασία είναι ότι ο Πούτιν εργάζεται για το καλό της πατρίδας του και της Ορθοδοξίας. Και γι’ αυτό οι Έλληνες στη συντριπτική πλειονότητά μας τον συμπαθούμε. Επειδή ασφαλώς θα θέλαμε και για την πατρίδα μας έναν τέτοιον ηγέτη. Σε αντίθεση με τη μαφία των προδοτών, που τώρα εναλλάσσονται στην εξουσία και προσθέτουν ο καθένας νέες προδοσίες στις προδοσίες των προηγουμένων.

Κι ας μην ξεχνάμε. Άλλωστε.  ότι και για τους Παπανδρέου, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Σημίτη, Τσίπρα, Ευαγγ. Βενιζέλο, ΠτΔ, λένε πως έχουν εβραϊκές ρίζες. Αλλά και πάλι ούτε κι αυτό ενδιαφέρει. Αυτό, που  καίει και τσουρουφλίζει τον ελληνικό λαό είναι ότι οι προαναφερθρντες «κύριοι» είναι αντίχριστοι και ανθέλληνες. Ότι συστηματικά προδίδουν Ελλάδα και ορθοδοξία. Και σύρονται πίσω απ’ το νεοταξίτικο άρμα του Ρότσιλδ, του Σβάμπ, του Σόρος και όλων των άλλων εχθρικά διακείμενων εναντίον της πίστης μας και της πατρίδας μας νεοταξικών μαφιόζων.

Άλλωστε και για τον Ελευθέριο Βενιζέλο λένε ότι είχε ρίζες εβραϊκές. Και όμως έκαμε διπλάσια την Ελλάδα! Και θα μπορούσε να την τριπλασιάσει, αν δεν μας είχαν προδώσει οι. λεγόμενοι, «σύμμαχοί» μας, Που, όταν σκοτωνόμαστε για  τα συμφέροντά τους, μας παιανίζουν τα «ωσαννά», ενώ όταν δεν τα εξυπηρετούμε κραυγάζουν διαχρονικά το «αρον-«άρον σταύρωσον» τους Έλληνες. Που σημαίνει ότι αυτό που έχει σημασία είναι, αν κάποιος φροντίζει για την πίστη και την πατρίδα στην οποία ζει και πολιτεύεται.

Ο Πούτιν πονεί, όπως φαίνεται, για το θάνατο των ομοεθνών του, που βρίσκονται στ’ ανατολικότερα της Ουκρανίας, αλλά και γενικότερα για τον άμαχο πληθυσμό. Που τώρα το ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας χρησιμοποιεί ως ασπίδα εναντίον των Ρώσων. Εναντίον των οποίων αμάχων το ναζιστικό καθεστώς της Ουκρανίας έχει εξαπολύσει επιχείρηση γενοκτονίας. Με αποτέλεσμα ρωσόφωνοι και άλλες μειονότητες της Ουκρανίας να μετράνε πάνω από δεκατέσσερις χιλιάδες (14.000) νεκρούς. Αλλά και πολύμορφους άλλους διωγμούς και καταπιέσεις που έχουν εξαπολυθεί εναντίον τους.

Κι όμως τα νεοταξικά καθάρματα προσπαθούν να περιβάλλουν τον Πούτιν με τα μελανότερα χρώματα (χασάπης, κλπ). Προκειμένου να του επιφυλάξουν μεταχείριση παρόμοια μ’ εκείνη, εναντίον του Σαντάμ, του Καντάφι του Μιλόσεβιτς.  Και πάμπολλων άλλων, που φρόντισαν να τους ξεπαστρέψουν, επειδή δεν περνούσαν κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα των αμερικανο νατοϊκών δολοφόνων, αλλά φρόντιζαν για την πατρίδα τους.

Άμποτε η ανθρωπότητα να έχει γίνει, ύστερα απ’ τα τόσα δεινοπαθήματά της, σοφότερη. Κι όπως ο Σολομών να μην πέσει για μια ακόμη φορά στην παγίδα των αβανταδόρων του Ζελένσκι, παγκόσμιων δολοφόνων! 

https://papailiasyfantis.wordpress.com/