Δώστε τους εσείς ναφάνε!…

Υπάρχουν στην εποχή μας πολλές ανέσεις και πολύ ανία. Πολλοί γιατροί και φάρμακα και πολλοί άρρωστοι και αρρώστιες. Πολυάνθρωπες κοινωνίες και μεγάλη μοναξιά. Πολλή γνώση και μεγάλη ασυνεννοησία. Πολλές θρησκείες και πολύς αμοραλισμός. Πολυνομία και υπερβάλλουσα αδικία. Άρχοντες και όργανα της τάξης και του νόμου και πολλή αταξία και εγκλήματα… Τα ίδια, πάνω κάτω, συνέβαιναν και στην εποχή του Χριστού. Και χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της εποχής ήταν ο Ηρώδης. Ο οποίος ανακάλυψε ότι δεν έφταιγαν τα εγκλήματά του αλλά το στόμα της αλήθειας, που ήταν ο Πρόδρομος. Του οποίου, για να φιμώσει την αδυσώπητη γλώσσα, βρήκε σκόπιμο να του κόψει το κεφάλι. Το γεγονός αυτό ήταν ρομφαία, που διαπέρασε την καρδιά του Χριστού. Που ένιωσε την ανάγκη να απομακρυνθεί από την κοινωνία της κακουργίας και να αναζητήσει το βάλσαμο στης ερημιάς την ηρεμία. Όμως…το ίδιο ένιωσαν και χιλιάδες λαού. Κι ενώ ο Χριστός με τους μαθητές του διέπλευσαν τη λίμνη Γενησαρέτ μ’ ένα πλοιάριο, ο λαός τον ακολούθησε πεζοπορώντας. Κι έτσι, ενώ εκείνος θέλησε να απομακρυνθεί από την κοινωνία, οι άνθρωποι τον ακολούθησαν. Επειδή ακριβώς ένιωθαν ότι μόνο Εκείνος μπορούσε και ήθελε να τους προσφέρει όλα όσα οι ειδικοί και η αρμόδιοι δεν ήθελαν να τους προσφέρουν. Το θέαμα του λαού, που από παντού συνέρρευσε, συγκίνησε το Χριστό. Ο οποίος «δών, πολύν όχλον εσπλαχνίσθη επ’ αυτούς» (Μτθ: ιδ: 14). Και βέβαια η ευσπλαχνία του δεν ήταν ένας άκαρπος συναισθηματισμός, αλλά μια πολύπλευρη προσφορά: Αφού, όχι μόνο τους θεράπευσε απ’ τις διάφορες αρρώστιες, αλλά απελευθέρωσε-με τη διδαχή του- και τις ψυχές τους απ’ τα πολύμορφα δεσμά, που τους είχαν χαλκεύσει οι θρησκευτικές στρεβλώσεις και οι νομικές αβελτηρίες. Τόση δε ήταν η γοητεία, που ασκούσε πάνω τους, αλλά και η πνευματική απελευθέρωση, που τους πρόσφερε, ώστε, όσο κι αν περνούσε η ώρα, όχι μόνο δεν κουράζονταν, αλλά ολοένα και περισσότερο ξεκουράζονταν και γαλήνευαν. Αλλά ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και πήρε να σκοτεινιάζει. Έτσι, που οι μαθητές κυριεύτηκαν από αγωνία. Και αναγκάστηκαν να διακόψουν το Χριστό απ’ την μυσταγωγία της διδαχής του. Και να του επιστήσουν την προσοχή σχετικά με την περασμένη ώρα, την ερημιά του τόπου και το πρόβλημα διατροφής για τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων. Συνιστώντας του να σταματήσει τη διδαχή, ώστε να μπορέσουν να πάνε στα γύρω χωριά και ν’ αγοράσουν τροφές… -Δεν χρειάζεται να πάνε πουθενά, τους είπε ο Χριστός, εσείς θα τους δώσετε να φάνε! -Μα εμείς δεν έχουμε, παρά πέντε ψωμιά και δυο ψάρια! αποκρίθηκαν απορημένοι εκείνοι. -Φέρτε τα εδώ! τους πρόσταξε. Και παράλληλα πρόσταξε το λαό να καθίσει κάτω στα χορτάρια. Πήρε, λοιπόν, τα ψωμιά και τα ψάρια. Προσευχήθηκε. Τα ευλόγησε. Τα κομμάτιασε και τα ’δωσε στους μαθητές να τα μοιράσουν στο λαό. Που, όπως λέει το Ευαγγέλιο, ήταν περίπου πέντε χιλιάδες, χωρίς τα γυναικόπαιδα. Και οι άνθρωποι αυτοί δεν πήραν απλά και μόνο μια μπουκιά, για να ξεγελάσουν την πείνα τους. Έφαγαν και χόρτασαν όλοι τους. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα. Κάποιοι ερμηνευτές βλέπουν-ευλόγως, κατά τη γνώμη μου- στο θαύμα αυτό έναν υπέροχο συμβολισμό σχετικά με την επίλυση του κοινωνικού προβλήματος: Το γεγονός-λένε- ότι δισεκατομμύρια άνθρωποι υποσιτίζονται και εκατομμύρια πεθαίνουν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες δεν οφείλεται στην έλλειψη υλικών αγαθών. Αλλά στο ότι τα υλικά αγαθά κατανέμονται άνισα και άδικα. Γιατί υλικά αγαθά υπάρχουν και περισσεύουν. Αλλά το του παγκόσμιου πλούτου-όπως λένε οι στατιστικές – το καρπώνεται το 20% των ανθρώπων. Και αντίστροφα το 80% των ανθρώπων φυτοζωεί και πεθαίνει με το 20% των υλικών αγαθών… Και ποιοι φταίνε για την άνιση και άδικη κατανομή; Μήπως οι άρχοντές και οι νομοθέτες και οι οικονομολόγοι; Όλων αυτών έργο είναι η ανισότητα και η αδικία. Άδικα κυβερνούν, άδικα νομοθετούν και επιδίωξή τους είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αδικία. Παρά τα όσα μας κανοναρχούν για, δήθεν, κράτος δικαίου και απονομή δικαιοσύνης. «Και άλλα τέτοια ηχηρά παρόμοια». Εκεί στην ερημιά, που βρέθηκε ο Χριστός με το πλήθος του λαού, δεν αποτάθηκε στους άρχοντες του κόσμου τούτου ούτε στους νομοθέτες και οικονομολόγους. Αποτάθηκε στους μαθητές του: «Εσείς -τους είπε-θα τους δώσετε να φάνε»! Και αυτό επαναλαμβάνει και στους χριστιανούς όλων των εποχών: Μην κλείνετε -μας λέει-τ’ αυτιά σας και τα μάτια σας και το στόμα σας μπροστά στο όργιο της αδικίας και της απανθρωπιάς. Χριστιανισμός δεν είναι «το άνηθο και το κύμινο» της οποιασδήποτε τυπολατρείας και θρησκευτικής φλυαρίας, που θυμίζει τους φαρισαίους. Χριστιανισμός είναι ν’ ασχοληθείτε με «τα βαρύτερα του νόμου». Με τα μεγάλα, δηλαδή και σοβαρά προβλήματα, που υπάρχουν και περισσεύουν γύρω σας. Γιατί τώρα ταμπουρωμένοι πίσω απ’ την ιδιοτέλεια και τον εγωισμό σας, νομίζετε ότι θα σωθείτε από το θάνατο με τα πολλά υλικά αγαθά. Και μοιάζετε με τις βαλσαμωμένες μούμιες. Νομίζετε ότι κάποιοι είστε και ότι κάτι έχετε. Νομίζετε ότι ζείτε, ενώ μπορεί να είστε κιόλας πεθαμένοι. Άταφα πτώματα. Παλέψτε για τη δικαιοσύνη. Και να είστε σίγουροι ότι όχι μόνο θα χορτάσετε όλους τους ανθρώπους, αλλά θα έχετε και περισσεύματα. Περισσεύματα, που θα σας οδηγήσουν πέρα απ’ τη λύση των κοινωνικών προβλημάτων και στην πιο μεγάλη επανάσταση. Που είναι η επανάσταση απέναντι στον αιώνιο θάνατο. Δηλαδή η Ανάσταση!

κυκλώπειες τερατοπλασίες

Υπέρμαχοι και απολογητές του καπιταλισμού, συνήθως, λένε: Αν αφαιρέσουμε απ’ τις οικονομικές δοσοληψίες το κίνητρο του κέρδους, τότε απονευρώνουμε τη δημιουργικότητα.

Κι όμως ο ισχυρισμός αυτός δεν αποτελεί, παρά ένα πρόσχημα για τiις  κάθε είδους αδικίες και αισχροκέρδειες.

Σύμφωνα με τη χριστιανική δεοντολογία, το φυσιολογικό για τον άνθρωπο κίνητρο είναι η αγάπη και η αλληλεγγύη. Παραδείγματα; Πάμπολλα! Τα πιο εύγλωττα και χαρακτηριστικά, απ’ το εορτολόγιο του Ιουλίου, οι Άγιοι Ανάργυροι (+1^η) και ο Άγιος Παντελεήμονας (+27).

Ήταν, σύμφωνα με τα συναξάρια, γιατροί ξακουστοί. Και, με δεδομένη την επιστημοσύνη και τις περίοπτες θέσεις που είχαν, θα μπορούσαν να γίνουν πλούσιοι. Κι όμως κίνητρό τους δεν ήταν το κέρδος, αλλά η συμπαράσταση στους συνανθρώπους τους.

Οι σπουδές, οι κόποι, οι αγώνες και οι θυσίες ολάκερης της ζωής τους είχαν ως σκοπό να υπηρετήσουν τον άνθρωπο. Τους ήταν αδιανόητο αυτοί να σωριάζουν πλούτη και οι συνάνθρωποί τους να υποφέρουν και να πεθαίνουν. Και ο προσανατολισμός τους αυτός καθόλου δεν μάρανε τη δημιουργικότητά τους. Αντίθετα μάλιστα, όσο περισσότερα πρόσφεραν, τόσο περισσότερο τα φτερά της δημιουργικότητάς τους μεγάλωναν.

Και ασφαλώς το ίδιο κίνητρο σπρώχνει και πολλούς άλλους, που κι αν ακόμη δεν είναι χριστιανοί, εντούτοις παλεύουν για την επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων, με μέτρο τη δικαιοσύνη. Και, κατά κανόνα, ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, διώκονται ή και συχνά θανατώνονται. Με διάφορα, κάθε φορά, προσχήματα, που, όταν δεν βρίσκονται, εφευρίσκονται…

Και συμβαίνει αυτό, επειδή ακριβώς τα μεγάλα φτερά της αληθινής δημιουργικότητας τροχίζουν τα νύχια και τα δόντια των μεγάλων αρπακτικών. «Χαλάνε την πιάτσα» του ανθρωποφάγου κέρδους. Εξασθενούν τη Λερναία Ύδρα, που κατασπαράζει, όχι μόνο χαρισματικούς ανθρώπους, αλλά και λαούς ολάκερους. Και, με καθοδηγητή το φθόνο ή το συμφέρον, η αντίδραση ενορχηστρώνεται, η υπονόμευση μεθοδεύεται και τα κακουργήματα τελεσιουργούνται…

Συγκρίνετε, αν θέλετε, τους ανθρώπους αυτούς με τα πάσης φύσεως αρπακτικά της δημόσιας ζωής, τα οποία «αποφασίζουν και διατάσσουν» να προσθέτουν στις αστρονομικές τους αποδοχές, τερατώδεις αυξήσεις. Έτσι ώστε να έχουν μηνιαίες αποδοχές, που ένας αγρότης χρειάζεται χρόνια, για να εισπράξει. Και σκεφτείτε ότι το όργιο αυτό της αδικίας και του παραλογισμού τελεσιουργείται εν ονόματι των νόμων, που ψηφίζει η Βουλή οι εκάστοτε κυβερνήσεις.

Και βέβαια, θα πουν κάποιοι, ότι οι πάσης φύσεως μεγαλόσχημοι δημόσιοι λειτουργοί δεν είναι ιεραπόστολοι, για να προσφέρουν δωρεάν τις υπηρεσίες τους. Ναι, αλλά δεν μπορεί να είναι και κύκλωπες. Που σημαίνει ότι οφείλουν οι νομοθέτες να διατηρούν το μέτρο και να περιορίζουν τους πάσης φύσεως πλεονέκτες στα λογικά και φυσιολογικά τους όρια. Όπως τους έπλασε ο Θεός.

Έτσι ώστε, εκτός απ’ το συμφέρον τους να βλέπουν και να σέβονται και το κοινό περί δικαίου αίσθημα και την ηθική ευαισθησία των συνανθρώπων τους. Κι όχι να πάνε να δημιουργήσουν τον homo cyclopius (=τον κυκλώπειο άνθρωπο), ο οποίος βλέπει και αντιμετωπίζει τους συνανθρώπους του μέσα απ’ το κυκλώπειο μάτι της αχόρταγης απληστίας και αρπακτικότητας.

Γεγονός που σημαίνει ότι αυτοί, που πάνε να μεταλλάξουν τους ανθρώπους σε κύκλωπες και να μεταβάλουν τη δημοκρατία σε κυκλωπία (=κυκλώπειο πολίτευμα), είναι, σε τελική ανάλυση, εξαιρετικά επικίνδυνοι. Περισσότερο επικίνδυνοι, σύμφωνα με τονΗράκλειτο, ακόμη κι απ’ τους εμπρηστές. Δεδομένου ότι κινούνται μέσα στην περιοχή της «ύβρης», που, σύμφωνα, όχι μόνο με το χριστιανικό, αλλά και το αρχαιοελληνικό μέτρο, είναι το φοβερότερο έγκλημα. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν εγκληματούν και διαπράττουν τις προκλητικές αδικίες, φορώντας την κουκούλα της νομιμότητας…

Και βέβαια το ίδιο γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα κι απ’ τους «αρχιερείς» του καπιταλισμού. Όπως οι διάφοροι Ρότσιλδ, Ροκφέλερ, Σόρος, Μπιλ Γκέιτς,κλπ.Γεγονός που σημαίνει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ένα κοινωνικό σύστημα περισσότερο ή λιγότερο άδικο. Αλλά ότι πρόκειται για έγκλημα σε βάρος του ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Και για το έγκλημα αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι «αρχιερείς» του καπιταλισμού. Ευθύνονται και οι αρχιερείς του χριστιανισμού. Και, βέβαια οι, λεγόμενοι, ευσεβείς χριστιανοί. Που γινόμαστε συνεργοί στο έγκλημα αυτό σε βάρος των συνανθρώπων τους και της ανθρωπότητας ολάκερης. Και  σε τελική ανάλυση  και αυτών των ιδίων…

Η κοινωνία, λέει ο Απόστολος Παύλος (Κορινθίους Α: ιβ: 12-26), είναι σαν το ανθρώπινο σώμα, όπου όλα τα μέλη οφείλουν να συνεργάζονται. Να προσφέρουν το καθένα, ανάλογα με τις δυνάμεις του, και να παίρνει, ανάλογα με τις ανάγκες του. Κι αν πάσχει ή χαίρει ένα μέλος του σώματος, να συμπάσχουν και να συγχαίρουν και τα υπόλοιπα. Χωρίς το καθένα ν’ αδιαφορεί και να περιφρονεί τα άλλα ή να ζητεί να τα υποκαταστήσει.

Μπορεί το μάτι ή το κεφάλι μας να είναι τα πολυτιμότερα μέλη του σώματος. Αλλά για φανταστείτε, λέει ο Παύλος, τα σώματά μας να ήταν ολόκληρα μάτι ή κεφάλι! Στην περίπτωση αυτή, δεν θα είχαμε άρτια και υγιή σώματα αλλά αποκρουστικές τερατοπλασίες.

Και τέτοια αποκρουστική τερατοπλασία είναι ο καπιταλισμός. Όπου τα πολλά τα έχουν οι λίγοι, που γίνονται ολοένα λιγότεροι και τα λίγα οι πολλοί, που γίνονται ολοένα και περισσότεροι και φτωχότεροι. Μέχρι που να μην έχουν τίποτε. Και τα εκατομμύρια των θανάτων από πείνα αποδεικνύουν του λόγου το ασφαλές.

Και είναι αποκαρδιωτικό το γεγονός ότι μέτοχοι, σ’ αυτή την τερατοπλασία, είμαστε, όπως προαναφέραμε, κι εμείς οι, λεγόμενοι, χριστιανοί. Συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι στην, εν ονόματι του Μαμωνά, δολοφονία εκατομμυρίων συνανθρώπων μας.

Του Μαμωνά, που ο Χριστός καταδίκασε απερίφραστα, κι εμείς υπηρετούμε και λατρεύουμε ανερυθρίαστα…

Παπα-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/

ο πύρινος προφήτης

Δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των “μικρών” ή “μεγάλων» προφητών. Γιατί είναι ο μέγιστος. Δεν έγραψε, όπως δεν  έγραψε  κι  ο Χριστός ή ο Σωκράτης. Που σημαίνει ότι δεν ήταν προφήτης της πέννας αλλά της πίστης. Και έγραψε  με ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές των ανθρώπων. Γι’ αυτό παραμένει μέχρι και σήμερα, ύστερα από τρεις χιλιάδες χρόνια, ένας από τους δημοφιλέστερους αγίους της Εκκλησίας μας.

Και βέβαια πρόκειται για τον προφήτη Ηλία.

Αλλά ποια ήταν τα θαυμαστά που τον ανέβασαν στα ψηλότερα σκαλοπάτια της μεγαλοσύνης; Πολέμησε το κακό, οπουδήποτε κι αν το συνάντησε. Από το λαό μέχρι το ιερατείο και το βασιλιά. Γιατί αυτή η τριάδα, ο λαός, δηλαδή, το ιερατείο και η κοσμική εξουσία δημιουργούν συχνά το τρίγωνο της διαφθοράς  σε κάθε τόπο και εποχή.

Δεν κολάκεψε το λαό ο προφήτης. Όπως συμβαίνει συχνά με το ιερατείο και τους πολιτικούς άρχοντες. Που χαϊδεύουν τις αδυναμίες του λαού, για να εκμαιεύουν οικονομικά οφέλη και πάσης φύσεως προνόμια. Όπως συμβαίνει και στις μέρες μας. Προσπάθησε, να συγκινήσει και να αφυπνίσει το λαό. Αλλά μάταια. Οι άνθρωποι, όπως λέει κι ο ποιητής, συνέχιζαν να κοιμούνται “στης γης την πλάτη ανίδεοι και χορτάτοι”. “Προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι”. Και, όπως λέει ο ιερός υμνογράφος, “την φύσιν κατά γνώμην μετερρύθμισε και πύλας υετού θέλων απέκλεισε”. Που σημαίνει ότι πρόσταξε την φύση να μη βρέξει κι εκείνη τον υπάκουσε.

Κράτησε η ανομβρία τριάμισι χρόνια  και έφερε το λαό σε απόγνωση. Και τον Ηλία σε οξύτατη αντίθεση με το βασιλιά και το ιερατείο του Βάαλ. Γιατί ο Ηλίας θεωρούσε αιτία της ανομβρίας το ιερατείο και τη βασιλική οικογένεια. Που παρέσυραν ή εξανάγκασαν το λαό να εγκαταλείψει τη λατρεία του αληθινού Θεού και ν’ ακολουθήσει  τη  βάρβαρη λατρεία του Βάαλ.

Η σύγκρουση του Ηλία με το βασιλιά Αχαάβ, υπήρξε σφοδρότατη. “Καταστροφέα του Ισραήλ” αποκαλεί ο βασιλιάς τον  προφήτη κι εκείνος το βασιλιά “διαφθορέα του Ισραήλ”! Κι όχι μόνο για τις θρησκευτικές αποκλίσεις του, αλλά και για τις ηθικές παρεκκλίσεις  του…

Οι βασιλιάδες καταληστεύουν τους λαούς,  εν ονόματι των νόμων. Αλλά, όταν οι νόμοι δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν την αρπακτικότητά τους, δεν διστάζουν να προχωρήσουν ακόμη και σε κακουργήματα:

Όπως  Αχαάβ, που ζήτησε ν’ αγοράσει  το αμπέλι του Ναβουθαί, ενώ εκείνος δεν ήθελε να το πουλήσει. Και για να τον βγάλει απ’ το αδιέξοδο η βασίλισσα Ιεζάβελ, έβαλε τους ανθρώπους της να δολοφονήσουν το Ναβουθαί. Έγκλημα που ο Ηλίας ήλεγξε δριμύτατα. Προαναγγέλλοντας σ’ αυτόν και τη βασίλισσα την ίδια τύχη με το Ναβουθαί.

Το ιερατείο, συνήθως αποτελεί το ανήθικο ηθικό στήριγμα της αμαρτωλής κοσμικής εξουσίας. Για να κρατεί έτσι τους λαούς σε νάρκη και υποταγή. Παίρνοντας ως αντιπαροχή προνόμια, που του εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη λεηλασία του λαού.

Το ιερατείο το αντιμετώπισε ο προφήτης σε δημόσια αναμέτρηση: “Θα θυσιάσουμε, είπε,ο καθένας στο Θεό του. Αλλά τη φωτιά θα ζητήσουμε να μας τη στείλει ο Θεός απ’ τον ουρανό. Κι αφού ετοιμάστηκαν όλα, οι ιερείς του Βάαλ μάταια φώναζαν στο θεό τους απ’ το πρωί ως το απόγευμα. Καθώς ο προφήτης τους ειρωνευόταν, λέγοντάς τους: «Κοιμάται ο θεός σας. Φωνάξτε δυνατότερα»!. Κι όταν εκείνοι απόκαμαν ο Ηλίας “προσευχή προσηύξατο”. Κι ο ουρανός έστειλε  πρώτα τη φωτιά για τη θυσία κι αμέσως μετά  βροχή, για να τερματιστεί τη μαρτυρική ανομβρία. Όμως…

 Ο ενθουσιασμός συνεπήρε τον προφήτη. Και μέσα στη μέθη του θαύματος έσφαξαν αυτός και οι οπαδοί τους ιερείς του Βάαλ. Για να προκαλέσουν την οργή της βασίλισσας, που κήρυξε διωγμό εναντίον αυτού και των οπαδών του.

Ο Ηλίας κατέφυγε στο όρος Χωρήβ. Και καταπτοημένος, περίμενε την απάντηση του Θεού, για το διωγμό του. Όπου, ξαφνικά, ξέσπασε θύελλα. Μέσα στην οποία δεν ήταν ο Θεός. Αλλά ούτε και μέσα στο σεισμό και τη φωτιά, που ακολούθησαν. Για να φυσήξει, τέλος, δροσερή αύρα, δηλωτική της παρουσίας του Θεού. Ο οποίος πληροφόρησε έτσι  τον Ηλία πως η σφαγή των ιερέων του Βάαλ δεν ήταν ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισής τους.

 Μέγας προφήτης ο Ηλίας. Αλλά και «ομοιοπαθής ημίν», όπως λέει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Με ανθρώπινες, δηλαδή, αδυναμίες. Κι όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να φτάσει πολύ ψηλά. Τόσο, που, αντίθετα απ’ τον Διγενή, που πάλεψε και νικήθηκε απ’ το Χάροντα  “στα μαρμαρένια αλώνια”, νίκησε ακόμη και το θάνατο. Αφού ανάστησε το γιο της χήρας, που ύστερα από εντολή του Θεού, τον φιλοξενούσε στα Σάρεπτα της Σιδώνας. Έτσι που ο θάνατος δεν τόλμησε να τον ξαναπλησιάσει. Κι ο Θεός, για να τον ανεβάσει στον ουρανό “αναγκάστηκε” να του στείλει ένα πύρινο άρμα.

Τόσο ψηλά, λοιπόν, ανέβηκε  ο Ηλίας, παρ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες του. Πολύ ψηλότερα κι απ’ τα πιο μεγάλα ψηλώματα, όπου χτίζονται τα εκκλησάκια του. Έτσι που  εκείνο το «ομοιοπαθής ημίν», να έχει και θετική, για μας, σημασία. Αφού συνήθως τον ξεπεσμό μας τον δικαιολογούμε με τον ισχυρισμό ότι εμείς δεν είμαστε σαν τους αγίους και τους προφήτες. Αγνοώντας ότι κι εκείνοι είναι σαν κι εμάς. Που σημαίνει ότι, όσο χαμηλά κι αν βρισκόμαστε, μπορούμε να επιχειρήσουμε τη δική μας ορειβατική προσπάθεια. Και ποιος ξέρει; Μπορεί να φτάσουμε, ακόμη και, σε απίστευτα ύψη.

 Άλλωστε ο δείκτης των υψομετρικών αναβάσεων βρίσκεται στα χέρια του Θεού και κανενός άλλου αυτοχειροτόνητου αγιομέτρη.

«των θυρών κεκλεισμένων»…

Ας παραδεχτούμε, μου είπε κάποιος, ότι ο Χριστός μετά την ανάστασή του εμφανιζόταν στους μαθητές του «των θυρών κεκλεισμένων». Αλλά κάποιοι μιλούν για παρόμοιες εμφανίσεις και κάποιων ανθρώπων, έστω αγίων».

Ο Χριστός, του είπα, δεν ήρθε στον κόσμο, για να κάμει επίδειξη δύναμης. Ήρθε, για να μας δείξει ότι κι εμείς μπορούμε να κάνουμε τα ίδια. Ήρθε να μας δείξει ότι ο Θεός μας έχει προικίσει με πάμπολλες δυνατότητες, που εμείς τις αγνοούμε. Αφού τις έχουμε θάψει κάτω από βουνά δεισιδαιμονιών. Κι, όταν κάποιος έχει την επιμονή να παραμερίσει τα βουνά των σκουπιδιών και να φέρει στο φως αυτές τις δυνατότητες,  τον αντιμετωπίζουμε ως απατεώνα ή ως τρελό. Πράγμα που επισημαίνει κι ο Πλάτωνας στην «Πολιτεία» του με το μύθο του σπηλαίου.

-Και πώς να συμφωνήσεις σε πράγματα, που η λογική αρνείται να δεχτεί; είπε ο συνομιλητής μου.

-Δεν είναι η λογική, που αρνείται να τα δεχτεί, αλλά εμείς, που χρησιμοποιούμε αταίριαστα μέσα για αταίριαστα πράγματα. Η λογική μας έχει μια ορισμένη εμβέλεια. Όπως η όραση και η ακοή μας. Ακούμε και βλέπουμε αυτά που υπάρχουν και συμβαίνουν σε μια ορισμένη απόσταση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πέρα από κει, δεν υπάρχει ή δεν συμβαίνει τίποτε άλλο. Και, ακριβώς για να μπορούμε να «βλέπουμε» και ν’ «ακούμε» αυτά, που βρίσκονται και συμβαίνουν πέρα από κει που φτάνει η λογική μας, ο Θεός μας έδωσε ένα άλλο εργαλείο, παράλληλο με τη λογική, που είναι η πίστη.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η λογική είναι κατώτερη από την πίστη ή ότι η λογική μπορεί ν’ αμφισβητεί ο, τι δεν εμπίπτει στο δικό της γνωστικό πεδίο. Απλούστατα σημαίνει ότι η καθεμιά τους έχει διαφορετικό ρόλο. Κι, όταν εμείς θέλουμε να εξηγήσουμε με τη λογική όλα αυτά, που δεν εμπίπτουν στην αρμοδιότητά της, κάνουμε το ίδιο λάθος μ’ αυτόν, που θα προσπαθούσε να ιδεί με τ’ αυτιά του ή ν’ ακούσει με τα μάτια του. Και στην περίπτωση αυτή δεν φταίνε τ’ αυτιά μας, που δεν βλέπουν ή τα μάτια μας, που δεν ακούνε, αλλά εμείς, που απαιτούμε να κάμουν αυτά, για τα οποία δεν είναι καμωμένα.

Ό άνθρωπος, μας λέει ο Παύλος, εκτός απ’ το υλικό του σώμα, έχει και το πνευματικό (Α. Κορινθίους:ιε,44). Το ίδιο και ο Άγιος Παϊσιος παραδέχεται ότι μπορεί κάποιος με το πνευματικό του σώμα να βρεθεί σε άλλο χώρο από αυτόν στον οποίο βρίσκεται το υλικό του σώμα. Πράγμα που επιβεβαιώνεται με παρόμοια περιστατικά απ’ τη ζωή του:

Πήγαν, λέγεται, στο ασκητήριό του, την Παναγούδα, κάποιοι επισκέπτες. Όπου τους υποδέχτηκε ο ίδιος και συζήτησε μαζί τους. Κι όταν στη συνέχεια εξιστόρησαν τα σχετικά με την επίσκεψή τους σε κάποιο πλησιόχωρο μοναστήρι, εκείνοι βρέθηκαν σε μεγάλη απορία, γιατί ήξεραν ότι ο Γέροντας Παΐσιος απουσίαζε. Και, όπως ήταν επόμενο, σε επίσης μεγάλη απορία βρέθηκαν και οι επισκέπτες στο ασκητήριό του, όταν άκουσαν για την απουσία του.

Ακόμη αναφέρεται και το εξής περιστατικό: Κάποιος παππούς έφερε το εγγόνι του, που είχε κινητικά προβλήματα, για να το δει ο Άγιος Παΐσιος. Δεν μπορούσε όμως να μεταφέρει το παιδί στο ασκητήριο του Γέροντα και τον παρακάλεσε να ’ρθει εκείνος στο μοναστήρι (Κουτλουμουσίου), όπου φιλοξενούνταν. Αλλά, ενώ τον περίμεναν όλη τη μέρα, τελικά δεν ήρθε. Οπότε, κατά τα μοναστηριακά ειωθότα, μετά το ηλιοβασίλεμα, κλείδωσαν την πόρτα του μοναστηριού, την οποία και άνοιξαν το πρωί με την ανατολή του ήλιου. Κι όταν, την επομένη το πρωί, ο πορτιέρης είδε τον παππού με το εγγόνι να κατεβαίνουν απ’ το κελί, του είπε:

-Τελικά, ο Γέροντας δεν ήρθε να ιδεί το παιδί…
-Ήρθε, αποκρίθηκε ο παππούς, τα μεσάνυχτα. Χτύπησε την πόρτα και είπε: Είμαι ο πατήρ Παΐσιος. Ήρθα να ιδώ το παιδί. Άνοιξα την πόρτα, μπήκε, σταύρωσε το παιδί, το ασπάστηκε στο κεφάλι και του πρόσφερε ένα μικρό ξύλινο εικονάκι, (που το παιδί, κατεβαίνοντας, κρατούσε στα χέρια του),κι αφού του είπε ότι θα γίνει καλά, έφυγε.

Ο παππούς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο Γέροντας είχε μπει στο μοναστήρι «κεκλεισμένων των θυρών». Ο πορτιέρης όμως του μοναστηριού και οι άλλοι, που ήξεραν ότι ήταν αδύνατο σε όλη τη διάρκεια της νύχτας να μπει κάποιος μέσα στο μοναστήρι έμειναν έκπληκτοι…

-Μου φαίνεται απίστευτο! Είπε ο συνομιλητής μου.

-Αυτό σημαίνει, του αποκρίθηκα, ότι η «ψηλάφιση» του Θωμά αποτελεί το αιώνιο σύμβολο της σύγκρουσης ανάμεσα στη λογική και τον κόσμο του μυστηρίου. Όταν, κατέληξα, κάποιος ακούει τέτοιες αφηγήσεις με τ’ αυτιά της λογικής το πιθανότερο είναι να του φαίνονται απίστευτες. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο, γι’ αυτούς που τις ακούνε με τ’ αυτιά της πίστης. Κι όχι ασφαλώς της ευπιστίας. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Χριστός χρησιμοποιούσε συχνά στα λεγόμενά του την επωδό «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω»! Όχι γιατί αποτεινόταν σε κουφούς, αλλά γιατί πολλοί απ’ τους ακροατές του δεν διέθεταν την ακοή της πίστης…

Και σκέφτεται κανείς στις περιπτώσεις αυτές την άβυσσο που χωρίζει τα τέκνα του θεού από τα τέκνα του σατανά. Εκ των οποίων τα δεύτερα συναγελάζονται συχνά «των θυρών κακλεισμένων» (Μπίλντεμπεργκ κλπ). Και το τι συζητούν και αποφασίζουν φαίνεται απ’ τα ολέθρια έργα τους.

Και το εξόχως λυπηρό, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι εμείς σαν τους μελλοθανάτους μονομάχους της ρωμαϊκής αρένας, χειροκροτούμε και ψηφίζουμε αυτούς τους κανίβαλους!…

Παπα-Ηλίας Υφαντής

https://papailiasyfantis.wordpress.com/