ευπιστία ή αναιασθησία;

Αφήσαμε πίσω μας τη Μεγάλη Βδομάδα. Τη βδομάδα, που επέλεξε η κάλπικη κυβέρνηση του δικομματισμού, για να προσδιορίσει την ημερομηνία των κάλπικων εκλογών της 6ης Μαΐου.

Και ποιο είναι το κουτοπόνηρο υπόβαθρο της επιλογής τους αυτής;

Ασφαλώς να καπηλευτούν την ιερότητα και ημερότητα των ημερών, για ν’ αποφύγουν τις αντιδράσεις του λαού.

Έτσι, λοιπόν, εμφανιζόμενοι στις διάφορες ακολουθίες, όχι μόνο ν’ αποφύγουν τις αποδοκιμασίες, αλλά να βρουν και την ευκαιρία, για να κάμουν και τις βλακώδεις τους, ως συνήθως, δηλώσεις.

Όπως κάποιο παχύδερμο, που πήρε μέρος στην περιφορά του Επιταφίου με τον Παναγιώτατο Θεσσαλονίκης. Και βρήκε την ευκαιρία, να μας ξεφουρνίσει, για μια ακόμη φορά, και τα άρρητα ρήματα της ακατάσχετης και ανούσιας λογοδιάρροιάς του.

Πράγμα που ασφαλώς θα έπραξαν και τόσοι άλλοι, που δεν είχα τη δυστυχία να τους ακούσω. Δεδομένης της αποστροφής μου προς τα Μ. Μ. Εξαπατήσεως. Που, όπως και άλλοτε έχουμε πει, χρησιμεύουν ως βρώμικα πλυντήρια για το ξέπλυμα των βρώμικων πολιτικών. Και από το άλλο μέρος ως χαλκεία κατατρομοκράτησης, αποπροσανατολισμού και παραπλάνησης του λαού….

Ήδη διερχόμαστε της Διακαινήσιμη Εβδομάδα και οδεύουμε προς την Κυριακή του Θωμά.

Του δύσπιστου ή και άπιστου, όπως συνήθως αρεσκόμαστε να τον αποκαλούμε. Όμως…

Όπως φαίνεται, ο Θωμάς ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος, που πολύ αγαπούσε το Χριστό. Και δεν χωρούσε το στενόχωρο μυαλό του ότι θα μπορούσε να συμβούν, σε βάρος του, όλα εκείνα τα φοβερά και αδιανόητα, που συνέβησαν.

Γι’ αυτό και η απογοήτευσή του ήταν μεγάλη.

Κι ακόμη θα ήθελε τόσο πολύ η ανάσταση του δασκάλου του να ήταν αληθινή, ώστε του ήταν δύσκολο να την πιστέψει. Και γι’ αυτό είπε εκείνα τα τόσο ενδεικτικά για τη δυσπιστία του και τόσο ενοχλητικά για το δάσκαλό του λόγια.

Με αποτέλεσμα η δυσπιστία του ή η απιστία του, αν προτιμάτε, για την ανάσταση να καταντήσει παροιμιώδης.

Γιατί βέβαια είχε ακούσει τη διδασκαλία του. Είχε δει τα απειράριθμα θαύματά του. Ακόμη και αναστάσεις νεκρών. Αλλά, ωστόσο, η λύπη του για την τραγωδία των Παθών, όπως προαναφέραμε, έκαμε την ευαισθησία του να μετεξελιχθεί σε βαριά απαισιοδοξία.

Που βέβαια ο Χριστός τη γιάτρεψε. Και με την ευκαιρία, που έδωσε η δυσπιστία του Θωμά, θέλησε να γιατρέψει και την απαισιοδοξία όλων εκείνων, οι οποίοι δεν θα είχαν τη δυνατότητα να θέσουν, όπως ο Θωμάς το δάχτυλό τους «επί των τύπον των ήλων»…

Επισημαίνοντας ότι η αληθινή πίστη δεν έχει ανάγκη από εξωτερικές αποδείξεις, αλλά από την εσωτερική επικοινωνία και σχέση με το Θεό.

Με τις εξωτερικές αποδείξεις καταγίνονται, συνήθως, οι αιρετικοί. Και όλοι εκείνοι, που αγωνίζονται να ενσπείρουν στις καρδιές των ανθρώπων την αμφιβολία και τη δυσπιστία.

Όπως συμβαίνει με κάποια τηλεοπτικά βρωμοκάναλα. Που, ενώ όλη τη Μ. Βδομάδα έπλεναν και ξέπλεναν τους βρώμικους πολιτικούς, προσπαθούσαν, από το άλλο μέρος, να βρωμίσουν με τη σατανιστική σιωνιστική προπαγάνδα τους την πίστη των χριστιανών.

Καλότυχοι, είπε στο Θωμά ο Χριστός, αυτοί, που δεν θα ζητήσουν εξωτερικές αποδείξεις, για να πιστέψουν, αλλά θα αρκεστούν στην εσωτερική βιωματική τους εμπειρία.

Γιατί αυτόν, που με τα μάτια της ψυχής του έχει δει μέσα στα άγια των αγίων της καρδιάς του τον αναστημένο Θεό, καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να τον εξαπατήσει. Αλλά…

Ας αφήσουμε το Θωμά και τους δύσπιστους Θωμάδες όλων των εποχών. Και ας έρθουμε στους ανίατα «εύπιστους», όπως συνήθως λέγεται, οπαδούς της συμμορίας του δικομματισμού.

Οι οποίοι όχι μια και δυο και τρεις και πέντε, αλλά άπειρες φορές αφήνονται να εξαπατώνται και αρέσκονται να αυταπατώνται.

Και σαν τα σκυλιά, που γλείφουν τα χέρια, που τα πετροβολούν και τα χτυπούν, επιμένουν ν’ ακολουθούν τους κυνικούς και αδίστακτους απατεώνες.

Ενώ βλέπουν πώς, πέρα από κάθε λογική και συνείδηση, βουλιάζουν την πατρίδα και γδύνουν και γδέρνουν τους συνανθρώπους τους…

Η δυσπιστία ή και η απιστία του Θωμά μπορεί, όπως προαναφέραμε, να ερμηνευτεί με βάση τον ευαίσθητο και απαισιόδοξο χαρακτήρα του.

Όμως η «ευπιστία» των κοπαδιών του δικομματισμού, ύστερα από τέτοιο όργιο ληστείας και προδοσίας σε βάρος της πατρίδας, παραμένει απελπιστικά ανεξήγητη.

Ύστερα μάλιστα από το πανταχόθεν διαφαινόμενο τσουνάμι των μετεκλογικά επερχόμενων ακόμη δεινότερων δεινών…

Και η μόνη εξήγηση είναι, πώς, στην περίπτωσή τους, δεν υφίσταται καν θέμα ευπιστίας.

Αλλά, όπως και οι αρχαίοι έλεγαν, «δυοίν θάτερον» (ένα, δηλαδή, από τα δυό):

Ή ανίατης ηλιθιότητας ή κτηνώδους διαστροφής και αναισθησίας!…

παπα-Ηλίας